{{text}}
10.12.2020 Жыровічы
Уклад жыцця ў Свята-Успенскім Жыровіцкім манастыры фармаваўся стагоддзямі. Можа, таму - ледзь трапіш туды - здаецца, што літаральна кожны камень напоўнены спакоем. Насуперак стэрэатыпам, у Жыровічах вы не ўбачыце раскошы, і нават купалы на цэрквах не залатыя, а блакітныя - колеру неба.
Гісторыя Жыровіцкага манастыра вядзе свой пачатак ад 1470 года. У тым годзе хлапчукам-пастушкам зьявіўся цудатворны абраз Маці Божае ў галінах дзікай грушы. Месца, дзе расло дрэва, вядомае дакладна, таму што з-пад яго каранёў цякла крыніца (цяпер гэтая крыніца знаходзіцца пад алтарнай часткай, і спусціцца да яго могуць толькі манахі).
Ікона з'яўлялася двойчы, гэта было ўспрынята як знак - над крыніцай пабудавалі драўляны храм. Слава пра дзівоснае месца распаўсюджвалася вельмі хутка. Сюды сталі прыходзіць пілігрымы, і ў сярэдзіне 16 стагоддзя тут сфармаваўся мужчынскі праваслаўны манастыр у гонар Спачыну Маці Божае.
Пасля пажару замест згарэлага драўлянага быў узведзены каменны сабор. А Яўленскую царкву пабудавалі на месцы, дзе абраз быў знойдзены другі раз. Захаваўся і той самы камень, на якім сядзела Дзева - ён усталяваны ў алтары храма.
Ужо ў другой палове 17 стагоддзя Жыровіцкі манастыр стаў найбагацейшым на землях Беларусі і Літвы. Пілігрымку да цудатворнага абраза здзяйснялі каралі Рэчы Паспалітай Уладзіслаў Чацвёрты, Ян Казімір. Ян Трэці, Аўгуст Другі і Станіслаў Аўгуст Панятоўскі. У 19 стагоддзі на свята Пакрова да манастыра сыходзілася звыш за 30 тысяч паломнікаў!
І зараз з розных куткоў свету сюды прыязджаюць паломнікі са сваімі праблемамі, просяць дапамогі - і атрымліваюць яе. У Жыровіцкім манастыры вам раскажуць пра рэальныя выпадкі цудоўных ацаленняў і дапамогі, якія дае гэты абраз.
Жыровіцкі абраз ўваходзіць у спіс 100 самых значных праваслаўных абразоў свету. Прычым шануюць яе не толькі праваслаўныя вернікі. У рымскім манастыры базыльянаў ёсць копія іконы - там шануюць жыровіцкую цудатворную ікону Багародзіцы (Madonna del Pascolo).
Архітэктурны комплекс Жыровіцкага манастыра даволі вялікі - у яго ўваходзяць Свята-Успенскі сабор, Крыжаўзвіжанская царква, Богаяўленская царква, званіца, а таксама Духоўная акадэмія і семінарыя, жылыя карпусы, трапезная.
Гаспадарка Жыровіцкага манастыра даволі вялікае - працы хапае 200 чалавек, прычым не толькі тым, хто тут жыве і вучыцца, але і наёмным работнікам. Яны апрацоўваюць 60 гектараў зямлі, вырошчваюць гародніну, садавіну, ягады, збожжа. Ёсць свая ферма, пчальнік, сад, і нават возера, у якім гадуецца рыба. А вось традыцыйнай для манастыроў культуры, вінаграду, тут не вырошчваюць. На жаль, клімат у Беларусі непрадказальны: адно лета можа быць гарачым, а наступнае - дажджлівым. Але спробы пасадзіць вінаградную лазу, тым не менш, рабілі.
Для семінарыстаў сельгасработы з'яўляюцца послухам, які выконваецца беспярэчна. У верасні, як раней ва ўсіх студэнтаў, тут надыходзіць гарачая пара, ўборка бульбы. Увогуле, Жыровіцкі манастыр працуе па прынцыпе натуральнай гаспадаркі, і харчаваннем забяспечвае не толькі сябе, але яшчэ і дзеліцца часткай прадукцыі.
Нездарма манахаў называюць войскам Хрыстовым. Турыстаў просяць не турбаваць іх без дай прычыны. Ды і ў келлі свецкіх людзей не пускаюць – завітваць туды можа толькі пробашч і намеснік. Зрэшты ў пакоях усё вельмі сціпла - ложак, стол ды паліца для кніг. Асабістых рэчаў, акрамя духоўнай літаратуры і адзення, манах не павінен мець. Яны не карыстаюцца інтэрнэтам - бо сюды прыходзяць для таго, каб засяродзіцца на малітве і послуху.
Прыняць пострыг і стаць манахам - рашэнне, якое нельга адмяніць. Сыход манаха з браціі ўспрымаецца як трагедыя, і перш за ўсё для самога чалавека, бо парушаецца дадзеная Богу клятва. Такое тут здараецца вельмі рэдка.
Перш чым здзейсніць пострыг, чалавек мусіць даказаць сваю гатоўнасць да гэтага важнага кроку. Праверка можа доўжыцца гадамі і заключаецца яна ў адмове ад мірскіх уцехаў, у пакорлівым нясенні ўзятага на сябе послуху і малітве. І толькі калі імкненне стаць манахам не згасне, з часам ён прымае пострыг і атрымлівае новае імя.
У пасёлку Жыровічы размяшчаюцца самыя вядомыя ў Беларусі святыя крыніцы. Адна з іх, як мы казалі, знаходзіцца пад алтаром. Яшчэ дзве - непадалёк ад манастыра. І хаця яны роўнааддаленыя, адну называюць блізкай, а другую далёкай. Высокія дрэвы, што атачаюць крыніцы, ствараюць тут прахалоду нават у самы гарачы дзень. Вернікі прыязджаюць сюды, каб набраць вады ў бітоны, а для тых, хто хоча акунуцца, на крыніцах ёсць добраўпарадкаваная купальня. Вада халодная, але пасля адчуваеш, нібыта нарадзіўся наноў.
Для чаго варта наведаць Жыровіцкі манастыр калі вы звычайны турыст? Людзі прыязджаюць сюды, каб атрымаць адказ на невырашальнанае пытанне, калі трэба крута змяніць жыццё, калі мучаюць праблемы. Зрэшты нямала людзей імкнуцца пабываць у Жыровіцкім манастыры проста, каб правесці выходны дзень у цішыні намоленых сценаў, сярод можна здабыць гармонію з самім сабой. Частыя госці - расейцы, украінцы, сербы і грамадзяне іншых краін блізкага і далёкага замежжа, прычым шмат хто з іх вяртаецца сюды зноў і зноў.
Многія едуць у Жыровічы не дзеля экскурсіі, яны застаюцца на вячэрнюю службу. Можна тут і пераначаваць. У такім выпадку варта загадзя забраніраваць месца. Жанчын селяць у так званым Доме паломніка, які месціцца ў 500 метрах ад манастыра, а мужчын - на тэрыторыі самога манастыра.
Прыязджайце і вы!
ПАДАРОЖНІЧАЦЬ - ЗНАЧЫЦЬ ЖЫЦЬ!
Падпішыся на рассылку!
Цікавыя падарожжы па Беларусі, гайды па гарадах, парады па санаторыях, гастратуры,
навіны і акцыі з лепшымі коштамі на адпачынак.
Поўны гайд па Магілёве: горад цэркваў і савецкай архітэктуры
Спадчына, якая знікла: згубленыя славутасці
Візітная картка Мінску: Нацыянальная бібліятэка Беларусі
1
2...
522