Гісторыя гэтага старэйшага медыцынскага цэнтра ў сталіцы Беларусі дэманструе паступовае развіццё ваеннай і палявой хірургіі і некаторых іншых абласцей у медыцыне, пачынаючы з напалеонаўскіх войнаў і заканчваючы сучаснасцю. Акрамя свайго неацэннага ўкладу ў станаўленне сучаснай медыцыны, дзяржаўная ўстанова пад назвай «432 ордэн Чырвонай Зоркі галоўны ваенны клінічны медыцынскі цэнтр Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь», будынак якога размяшчаецца па адрасе праспект Машэрава 26, уяўляе высокую гістарычную каштоўнасць.

Гісторыя гэтай установы пачынаецца ў далёкім 1805 годзе, калі цар Аляксандр I сваім указам распарадзіўся пабудаваць часовы ваенны шпіталь на 150 месцаў. У той час мала хто мог уявіць, што з часовага шпіталь стане пастаянным. Праўда, праз амаль 20 гадоў медустанова была зачынена. У 1828 годзе ўжо Мікалай I зноў адчыняе шпіталь, але ўжо ў якасці пастаяннага і прысуджае яму 1 клас. Далей установа некалькі разоў перапрафілявалась - да 1917 году шпіталь спецыялізаваўся на лячэнні хворых і параненых вайскоўцаў.

19 стагоддзе ў гісторыі развіцця ваеннага шпіталя лічыцца адным з самых складаных. У той час лекары вельмі мала ведалі пра вірусныя і мікробныя прычыны некаторых захворванняў. І гэта губіла не толькі саміх пацыентаў, але і медычны склад.

Не толькі радасныя моманты можна сустрэць у гісторыі шпіталя. 22-24 чэрвеня ў 1941 годзе ўстанова было разбурана падчас бамбардзіроўкі нямецкай авіяцыі. Усіх, хто змог застацца ў жывых у тыя страшныя хвіліны пачатку вайны, былі тэрмінова эвакуяваныя. Пасля гэтых падзей, шпіталь быў перанесены за межы горада, аднак ужо па заканчэнні ваенных дзеянняў у 1945 годзе бальніца была зноў вернута ў Мінск. У часы Вялікай Айчыннай вайны тут атрымала лячэнне каля 60 000 хворых, большасць з іх змаглі вярнуцца дадому і працягваць жыць далей.

Нягледзячы на ​​адсутнасць спецыялізаванага будынка, лекары і медыцынскі персанал працягвалі лячыць параненых. У будынку школы на вуліцы Мясніковай і ў палатках ваеннага гарадка былі хірургічныя аддзяленні, тут жа функцыянавалі аперацыйныя і перавязачныя пункты. Часцей за ўсё, будынкі былі дрэнна ацяпляльнымі, гарачая вада здавалася раскошай, адчуваўся недахоп добрага адзення і адсутнасць у патрэбнай колькасці лекавых сродкаў. Але гэта ні на секунду не спыняла працу лекараў.

З гэтага моманту пачынаецца вельмі цяжкая жыццё савецкага народа па аднаўленні разбураных падчас вайны будынкаў і будаўніцтва новых збудаванняў, у тым ліку ваеннага шпіталя. У 1947 годзе была пабудавана кацельня, якая дазволіла ацяпляць бальнічныя памяшканні.

У паваенны час шпіталь стаў актыўна развівацца: з'явілася ўласная пральня, галоўны лячэбны корпус, пачалі актыўна працаваць спецыялізаваныя аддзялення. Пачынаючы з 1945 года і па сённяшні дзень лекары шпіталя абаранілі больш за 30 дысертацый, апублікавалі ў навуковых часопісах больш за 700 артыкулаў.

Зараз шпіталь часткова перапрафіляваны - тут рыхтуюць ваенных лекараў. Варта адзначыць, што аналагічных медыцынскіх устаноў на тэрыторыі ўсёй Рэспублікі Беларусь і па гэты дзень няма.