Самае сэрца беларускай сталіцы па праве займае Верхні горад. Гэта адна з самых частанаведвальных сталічных славутасцяў. І гэта цалкам заслужаны факт. Нідзе ў горадзе вы не сустрэнеце настолькі добра захаваныя пабудовы 16-18 стагоддзяў, не ўдыхнеце пах эпох і не адчуеце сябе часткай культурнай спадчыны краіны.

Верхні горад складаецца з плошчы Свабоды, Музычнага завулка, вуліц Герцэна, Рэвалюцыйнай, Кірылы і Мяфодзія, Інтэрнацыянальнай і Гандлёвай. Сюды ж уваходзяць касцёл Святога Язэпа і базыльянскі манастыр, а таксама сучасны будынак мінскага тэатра і сядзібны дом Ваньковічаў. Верхні горад нельга ўявіць без езуіцкага калегіўма і гасціннага двара.

Называцца гэта частка Мінска Верхнім горадам стаў у 16 стагоддзі, аднак людзі пачалі будаваць свае паселішчы тут яшчэ і ў 12 стагоддзі. Да 16 стагоддзя Верхні горад быў заселены пераважна найбольш багатымі і ўплывовымі жыхарамі, якія будавалі тут свае рэзідэнцыі. Да канца 18 стагоддзя Верхні горад быў акружаны земляным валам і лічыўся цэнтрам Мінска. Аж да пачатку Другой сусветнай вайны Верхні горад быў цэнтрам творчага і дзелавога жыцця Мінска. На жаль, баявыя дзеянні ў час вайны прывялі да разбурэння шматлікіх гістарычных будынкаў, аднак у пасляваенны час многія пабудовы ўсё ж былі адноўлены рукамі гараджан.

На сённяшні момант гэтая частка горада лічыцца адной з самых загадкавых і дзіўных. Тут можна сустрэць архітэктурныя помнікі розных гістарычных эпох і стыляў: пабудовы ў стылі барока, класіцызм, эклектыка і мадэрн - усё гэта прадстаўлена літаральна за крок адзін ад аднаго.

За апошнія некалькі гадоў Верхні горад усё больш і больш набывае свой гістарычны выгляд. Ратуша зноў стала адным з галоўных сімвалаў сталіцы, гістарычныя забудовы вуліц сталі аднаўляцца, рэстаўрацыйныя работы вярнулі атмасфернасць і незвычайны настрой тутэйшым закуткам і дамам.

Цэнтральны элемент усяго Верхняга горада - гэта плошча Свабоды, пабудаваная яшчэ ў 16 стагоддзі. З ёй, дарэчы, звязваюць вельмі цікавыя легенды. Адна з самых зачараваных таямніц абвяшчае, што пад плошчай Свабоды размяшчаюцца шматлікія падземныя хады, якія злучаюць усе манастыры на тэрыторыі Мінска. Гэтым падземным тунэлях больш за 4 стагоддзі і служылі яны, як і манастыры, у абарончых мэтах у ваенныя часы.

З Верхняга горада адкрываецца дзівосны від на раку Нямігу, тут можна назіраць найпрыгажэйшую панараму Мінска. Асабліва зачараванае відовішча адкрываецца ў вячэрні час, калі запальваюцца ліхтары і горад нібы ажывае.

Верхні горад нездарма ўваходзіць у лік усіх экскурсійных маршрутаў па Мінску. Маленькія брукаваныя вулачкі, невялікія атмасферныя рэстаранчыкі, ламбарды і крамачкі, размешчаныя ў гістарычных пабудовах так і прыцягваюць сваёй прыгажосцю і непаўторнасцю. Маленькае мястэчка ў цэнтры Вялікага мільённага горада наўрад ці пакіне абыякавага нават самага спрактыкаванага турыста. Ні дзіўна, што гэтую частку ўжо сучаснай сталіцы Беларусі з лёгкасцю можна параўнаць з тыповым еўрапейскім мястэчкам.

Наведаўшы Верхні горад, можна адправіцца на пешаходную дарожку ўздоўж ракі Нямізе: тут абсталяваны і веласіпедныя дарожкі, і катамараны.

='mso-bidi-font-size:12.0pt;line-height:115%'>нутры ўсталявалі электрычны орган, вокны ўпрыгожылі вітражамі. У дзевяностыя набажэнства ў храме аднавіліся і сталі праводзіцца ў вольны ад канцэртаў час.

У 2006 годзе зал быў зачынены, але ў цяперашні час у касцёле Траецкім (Святога Роха) праходзяць як імшы, так і канцэрты. Да храма з цяжкім лёсам прыязджаюць турысты з усяго свету. Наведванне касцёла ўключана ў шматлікія турыстычныя маршруты і з'яўляецца абавязковым да наведвання не толькі турыстамі, але і мясцовымі жыхарамі. Паколькі гісторыя гэтага касцёла цесна звязана з гісторыяй сталіцы Беларусі.