Помнікі вялікім людзям часам таксама жывуць сваім уласным жыццём, маюць сваю гісторыю. Так здарылася з манументам Максіму Багдановічу ў Мінску. З'явіўся помнік у сталіцы Беларусі 9 снежня 1981 года. Адкрыццё было прымеркавана да 90-годдзя з дня нараджэння паэта.

Увекавечаны ў бронзе

Ідэя ўвасаблення помніка была рэалізаваная беларускім скульптарам С. Вакар і архітэктарамі Ю. Казаковым і Л. Маскалевіч. Максім Багдановіч увекавечаны ў бронзе. Памер скульптуры складае 4,6 метра. Паэт проста стаіць са скрыжаванымі рукамі на п'едэстале з чырвонага граніту. У руцэ ў Багдановіча - васількі, любімыя кветкі маладога генія. Менавіта васількі сустракаюцца ў творах Багдановіча часцей, чым іншыя кветкі. Да іх так ляжыць душа паэта, яны - крыніца бясконцага натхнення.

У 2008 годзе помнік быў адпраўлены мясцовымі ўладамі на рэстаўрацыю. Аднак грамадскасць заявіла аб тым, што яго нібыта не будуць вяртаць на першапачатковае месца. Аднак помнік вярнулі, хоць і размясцілі яго не перад самым уваходам у Вялікі тэатр оперы і балета Рэспублікі Беларусь, а трохі ў баку. Бліжэй да таго месца, дзе калісьці знаходзіўся дом паэта.

Месца сустрэчы

Помнік Максіму Багдановічу стаіць і цяпер ля Вялікага тэатра оперы і балета Рэспублікі Беларусь, у крокавай даступнасці ад музея, прысвечанага жыццю і творчасці паэта. Гэта знакаміты раён Траецкага прадмесця, чыя атмасфера натхняе творчых людзей і сёння. Шпацыруючы па гэтым раёне, шматлікія вандроўцы могуць ускласці кветкі да манумента, зрабіць фотаздымак на яго фоне.

Характэрна, што асаблівы творчы дух адчуваецца тут увечары, калі пры святле жоўтых ліхтароў сілуэт помніка Максіму Багдановічу становіцца больш рамантычным і між волі ўспамінаюцца знакамітыя радкі: «Зорка Венера ўзышла над зямлёю ...». Ля помніка Максіму Багдановічу прызначаюць сустрэчы тэатралы, умілаваныя, простыя турысты. Асабліва добрая атмасфера тут і летам, і зімой. Летам, калі прамяні адыходзячага сонца асвячаюць манумент; зімой таксама, калі мяккі пухнаты снег ціха падае на рукі паэта.

Нядоўгае жыццё

Максіма Багдановіча не стала ў тым узросце, калі ў многіх усё толькі пачынаецца. Паэту не было яшчэ і 26 гадоў. Такая страта для беларускай літаратуры асабліва значная. Бо колькі Максім мог бы яшчэ напісаць! Але, з іншага боку, яго паэзія мае немалую каштоўнасць, з'яўляецца прыкладам таго, наколькі таленавітым і працавітым можа быць усяго адзін чалавек.

Турыстам прапануюць наведаць як сам музей Максіма Багдановіча, так і яго два філіяла. Але помнік Максіму Багдановічу заслугоўвае не тое каб асобнай экскурсіі, але хаця б кароткай прагулкі. Таму што гэта гісторыя беларускага народа, наш гонар і памяць таго, што з'яўляецца сапраўды каштоўным і значным. Бо менавіта такія асобы, як Максім Багдановіч, пацвярджаюць, што на беларускай зямлі шмат таленавітых людзей і ўсе яны - наш бясконцы гонар.