Прадстаўнікі славутага шляхецкага беларуска-літоўскага роду Радзівілаў валодалі немалай колькасцю беларускіх земляў. Тут яны будавалі багатыя і вытанчаныя сядзібна-паркавыя комплексы, уладкоўвалі летнія і зімовыя рэзідэнцыі і ўсімі сіламі спрабавалі развіваць горада. Менавіта дзякуючы іх намаганням многія сучасныя беларускія населеныя пункты сёння з'яўляюцца культурнымі і эканамічнымі цэнтрамі рэспублікі.

Не стаў выключэннем і горад Скідзель, які знаходзіцца на тэрыторыі Гродзенскай вобласці. У 1615 годзе ўладальнікі мястэчка, якое было да гэтага моманту каралеўскім дваром, становіцца адзін з прадстаўнікоў Радзівілаў. Так, ужо ў пачатку XVII стагоддзя ў Скідзелі пачынаюць утварацца і актыўна развівацца піваварныя і гарбарныя прадпрыемствы. Ужо да 1644 года тут штогод праходзілі два кірмашы ў год і два разы ў тыдзень таргі. У канцы XVIII стагоддзя Скідзель становіцца часткай Расійскай Імперыі, а ў 1921 годзе горад пераходзіць ва ўладанні Польшчы. Прыкладна ў гэты ж час, у 1870 годзе, быў узведзены касцёл Ушэсця Панны Марыі, які захаваўся амаль у першапачатковым выглядзе і да сённяшняга дня.

Каталіцкі касцёл быў пабудаваны з чырвонай цэглы і лічыцца гісторыка-культурнай спадчынай рэспублікі Беларусь. Нягледзячы на ​​тое, што час пакінуў невялікія сляды на знешнім строі касцёла, ён працягвае дзівіць сваёй веліччу і манументальнасцю не толькі пастаянных прыхаджан храма, але і гасцей, якiя прыязджаюць у гэты славуты гарадок. Святыня, дарэчы, уваходзіць у склад сядзібнага комплексу Антонавіч-Чартарынскiх, дата пабудовы якога адносіцца да сярэдзіны XIX стагоддзя. На жаль, сам сядзібны дом не захаваўся. Ад усяго старадаўняга маёнтка засталіся толькі касцёл, вадзяны млын, і некалькі старых жылых дамоў, найпрыгажэйшы парк і брама, якая ўяўляе сабой дзве круглыя ​​вежы з наяўнасцю шатровых вярхоў і спічастых праёмаў.

Над галоўным уваходам у касцёл можна ўбачыць тры створкавыя вокны, праз якія ўнутр храма пранікае святло. Сонечныя прамяні асвятляюць лікі святых, намаляваных на абразах. Унутраны інтэр'ер касцёла Ушэсця Панны Марыі не адрозніваецца асаблівым багаццем. Над галоўным алтаром размяшчаецца абраз, па баках можна ўбачыць дзве статуі Ісуса розных памераў. Прыход хоць і адносна невялікі, затое сюды практычна заўсёды ідуць прыхаджане дзеля малітвы або вызнання ў грахах, часцяком проста дзеля заспакаення душы і думак.

У касцёл вядзе высокая i доўгая каменная лесвіца, якая нібы настройвае на пэўны настрой вернікаў. Тут нібы пануе асаблівая атмасфера, прырода выпраменьвае цішыню і спакой. Прыемнае меладычнае шматгалоссе птушак і лёгкія подыхi ветрыка прымушаюць кожны раз вяртацца ў гэтыя маляўнічыя месцы. Гуляючы па сцежках і пратаптаных дарожках каля касцёла і ў старадаўнім сядзібным парку, можна адчуць сябе, нібы ў казцы, і акунуцца на стагоддзе назад, калі па парку не спяшаючыся шпацыравалі князі і іх госці з акругі...