Беларусь, хоць і невялікая па сваіх памерах краіна, але яна актыўна прапагандуе здаровы лад жыцця. Тут існуе мноства месцаў для актыўнага адпачынку і заняткаў спортам. Напрыклад, адзін з самых папулярных зімовых курортаў лічыцца рэспубліканскі цэнтр па алімпійскай падрыхтоўцы Раўбічы. Аднак гэта месца знакамітае не толькі магчымасцю адпачыць з сям'ёй або сябрамі і пакатацца на лыжах або сноўбордзе, Раўбічы таксама могуць быць цікавы турыстам як месца, якое захавала гістарычную і архітэктурную спадчыну краіны.

Касцёл святога Мацвея - самая запамінальная славутасць у гэтай мясцовасці. На працягу некалькіх стагоддзяў храм перажыў мноства бед і нягод, аднак цяпер гэты будынак стаў унікальным музеем беларускай культуры.

Гісторыя касцёла пачалася не зусім звычайна, як у многіх іншых беларускіх святынь. Адзін з мясцовых жыхароў  у 17 стагоддзі ўбачыў у сне абраз Божай Маці, пра гэта ён неадкладна распавёў суседзям. Параіўшыся, вернікі вырашылі абраз, які ўжо маўся ў гэтым мястэчку не пераносіць з ранейшага месца, а на яе месцы пабудаваць невялікую капліцу, якая складаецца з васьмі кутоў. Тут жа і размясцілі аблічча Божай Маці. У капліцы частымі прыхаджанамі сталі і тагачасныя гаспадары зямлі - Крыштаф Валатковіч і яго жонка, потым і Гаўрыла Халява разам з сям'ёй. Праз некалькі гадоў ля капліцы стала ўтварацца вёска з назвай Халяўшчына.

Расцвітала і папаўнялася капліца разам з вёскай аж да сярэдзіны 18 стагоддзя, пакуль аднойчы ноччу ў храм не праніклі злодзеі і не ўкралі чароўнае аблічча. Праз нейкі час, тут жа здарыўся пажар, які дарэшты сцёр капліцу з твару зямлі. Але, на шчасце, злодзеі, якія скралі ікону прызналіся ў зробленым і вярнулі аблічча Божай Маці на месца. Тады ж адбудавалі новы будынак капліцы.

У 1806 году біскуп Якуб Цяцерка распарадзіўся пабудаваць новы драўляны будынак касцёла, тут таксама ўзвялі і гаспадарчыя пабудовы: стайню, хлеў, гумнаў і свіран. Праз паўстагоддзя гаспадаром капліцы стаў ксёндз Заржэцкі, які карыстаўся павагай у мясцовых жыхароў. Ён адрозніваўся адмысловай міласэрнасцю і выступаў за развіццё адукацыі і мастацтва. За свае ўласныя сродкі ксёндз навучаў 25 дзяцей-сірот граматыцы, ліста і нават музыцы. На жаль, вельмі хутка Заржэцкі памёр і не дажыў да ўзвядзення каменнага касцёла ў 1862 годзе.

З-за таго, што касцёл у 1863 году служыў для многіх людзей паўстанцкім сімвалам, улады вырашылі перадаць храм праваслаўным вернікам. Савецкі час быў няўдалы для святыні: абраз зноў хтосьці скраў, пагост, дзе былі пахаваныя мясцовыя шляхцічы і ксяндзы, знеслі. Сам касцёл таксама планаваўся знесці, аднак дзякуючы пачатку будаўніцтва спарткомплексу ў Раўбічах, гэтая доля храм мінула. Архітэктар комплексу Аладаў асабіста прасіў Пятра Машэрава не зносіць касцёл і адрэстаўраваць яго. Улады пайшлі насустрач. Так, у 1976 году рэлігійную ўстанову аднавілі і пераабсталявалі яго ў музей народнай творчасці.

Зараз тут для наведвальнікаў сабраны ўнікальныя калекцыі з ужо зачыненых храмаў: народная адзенне розных беларускіх мястэчак, скульптуры святых і многія іншыя найцікавыя адгалоскі гісторыі развіцця сучаснай беларускай дзяржавы.