Аграгарадок Даўгінава ў Вілейскім раёне Мінскай вобласці славіцца на ўсю Беларусь тым, што гэта радзіма знакамітага беларускага паэта і пісьменніка Змітрака Бядулі. Аднак не толькі гэтым ганарыцца Даўгінава. Тут да нашых дзён захаваўся касцёл Святога Станіслава - унікальны архітэктурны помнік, які ўключаны ў спіс дзяржаўнай гістарычнай спадчыны.

Прыход для каталікоў у вёсцы Даўгінава быў заснаваны ў 1553 годзе, у гэтым жа годзе тут пабудавалі драўляны храм. У пачатку XVII стагоддзя святар Ісаак Салакай прывёз з Вільні ў вёску чароўны абраз Найсвяцейшай Панны Марыі. Праз тры гады абраз перадалі бернардынскаму кляштару ў горад Будслаў, дзе ён праславіўся.

Руска-польская вайна ў 1654-1667 гадах не прайшла міма касцёла - драўляны храм згарэў. Праз некаторы час князь Друцкі-Сакалінскі за ўласныя сродкі ўзвёў у Даўгінава драўляную царкву, а праз 50 гадоў на гэтым жа месцы прыйшлося зноў будаваць касцёл. Драўляную царкву асвяцілі ў гонар святога Станіслава.

На жаль, драўляную пабудову ў пачатку XIX стагоддзя знішчыў пажар, аднак сродкаў на ўзвядзенне новага касцёла не было. Часова ролю парафіяльнага храма выконвала невялікая капліца. Той будынак, што можна ўбачыць сёння, быў пабудаваны ў 1853 годзе на сабраныя сродкі мясцовых жыхароў. Тады колькасць вернікаў складала 5000 чалавек, пасля вайны гэтая лічба ўзрасла да 7200 чалавек.

Свае сродкі на будаўніцтва храма ў свой час аддаў і ксёндз Каласантый Львовіч - яркая і выдатная фігура свайго часу. Ён знаходзіўся ў таварыстве філаматаў, многія паважалі яго за дапытлівы розум і дабрыню. Нават знакаміты Адам Міцкевіч у паэме «Дзяды» згадваў ксяндза. На жаль, Каласантый пасля ўзвядзення храма ў хуткім часе памёр.

У часы Вялікай Айчыннай вайны, дзякуючы адвазе і храбрасці настаяцеля храма Казіміра Дарашкевіча, многія яўрэі змаглі выратавацца ад ганенняў фашыстаў у будынку святыні. У 1965 году Казіміра забілі бандыты, а храм на некаторы час застаўся без заступніка. Мясцовым жыхарам усё ж удалося выратаваць касцёл ад закрыцця: для гэтага прыхаджане сабраліся ў касцёле і здзейснілі малітву без святара. Гэта прынесла вынікі - у канцы XX стагоддзя царкоўныя службы ў храме аднавіліся.

З моманту ўзвядзення каменнага будынка касцёл больш не перажываў змяненняў ні ўнутры, ні знадворку. Прыхаджане маглі наведаць набажэнства ў храме і ў час вайны, і ў моманты антырэлігійных ганенняў. З цягам часу тут усталявалі яшчэ аднаярусную драўляную вежу-званіцу і копію скульптуры п'еты - працу вядомага скульптара Мікеланджэла.

Уся тэрыторыя храма абнесена каменнай агароджай. Цэнтральны ўваход упрыгожвае кампазіцыя ў выглядзе трох брамаў, якія нагадваюць аркі. Унутры храма размешчана 5 алтароў, таксама тут ёсць орган. У нядзелі і святы вернікі могуць пачуць і атрымаць асалоду ад арганнай музыкай і хора.

Уся пабудова адносіцца да стылю класіцызма і прыцягвае не толькі турыстаў, якiя ажыццяўляюць рэлігійныя экскурсіі, але і звычайных аматараў гістарычных аб'ектаў і ўнікальных архітэктурных помнікаў.