Волжскі праезд знаходзіцца недалёка ад Партызанскага праспекта, крыху ўбаку ад гарадскога шуму, у прыватным сектары. Будзе нескладана знайсці храм у гонар Уладзімірскага абраза Божай маці.

Выява Уладзімірскага абраза Божай маці

Лічыцца, што першы падобны абраз напісаў евангеліст Лука. Шляхетная старажытная выява не проста ўпрыгожвае ўнутранае ўбранне храмаў. Гісторыя менавіта гэтага абраза гераічная, з ёй звязаны легенды пра выратаванне славянскіх гарадоў і княстваў ад нашэсця і заняволення іншаземнымі войскамі. Адбылося гэта ў 1480 годзе, калі армія хана Залатой Орды падышлі амаль ушчыльную да Масквы. Летапісы кажуць пра дзіва: без бою адступілі ворагі зямель рускіх, хоць, здавалася, перамога ім забяспечана. А дзіва гэта было створана агульнай гарачай малітвай гараджан і дзеячаў царквы, узнесенай да абраза. У падзяку за гэта было прынята свята ў гонар абраза, цэрквы па ўсім хрысціянскім свеце асвячаюцца яго імем. Многія шукаюць яго абароны ў мітусні жыцця.

Як гэта было

Мінскі храм Уладзімірскага абраза Божай маці ўзнік нядаўна, першая служба здзейснілася ў 1991 годзе. Гэта адна з першых мінскіх цэркваў, якая была пабудавана ўжо пасля пачатку эпохі «перабудовы».

Папярэднічаў гэтаму зварот групы вернікаў да тагачаснага Мітрапаліта Мінскага і Слуцкага Філарэта з просьбай пабудаваць храм. Благаславенне на пабудову было атрымана. Але перш, чым пачаць будаванне, трэба было пераадолець мноства перашкод.

Зямлю пад царкву вельмі доўга не выдзялялі. Рашэнне пытання зрушылася з мёртвай кропкі толькі калі настаяцель царквы, які быў ім з дня заснавання, бацька Аляксандр Рудэнка аддаў пад будаўніцтва храма сваю ўласную зямельную дзялянку. І тады стала ясна: Храму быць!

Храм цяпер

І зараз сярод маленькіх прыватных падворкаў стаіць акуратны сучасны храм. Ён невялікі, у ім служаць усяго тры святары, але ў яго ўжо ёсць свае традыцыі і нават свае вехі гісторыі: нядаўна яму споўнілася 25 гадоў - немалы тэрмін для «новазбудаванага» храма.

У інтэрв'ю газеце «Аргументы і факты» бацька Аляксандр шмат казаў пра ролю царквы ў сучасным грамадстве, асабліва акцэнтуючы ўвагу на тым, што храм павінен быць «хатнім», сваім, каб жыхары ўсёй найбліжэйшай акругі адчувалі сваю датычнасць да яго, адказнасць, імкнуліся браць удзел у яго рамонце і развіцці.

Царква Уладзімірскага абраза выконвае менавіта такую ролю амаль сямейнага прыстанку душы. Мае старонку ў сацыяльнай сетцы, апавяшчае пра мерапрыемствы і паломніцтвы. Тут, дарэчы, варта ўпамянуць, што амаль адразу пасля пачатку працы храма пад яго патранажам было арганізавана Свята-Георгіеўскае братэрства, дзейнасць якога скіравана на захаванне памяці пра Вялікую Айчынную вайну. Працуе пры храме і нядзельная школа, выхоўваецца новае пакаленне служыцеляў царквы. Пазней яны разыходзяцца несці слова Божай у іншыя храмы па ўсёй Беларусі. Члены братэрства ствараюць новыя праваслаўныя прыходы, будуюць цэрквы. Прыклад таго - царква Мінскага абраза Божай Маці, яна размешчана каля Чыжоўскага вадасховішча.

Царква мае і свае святыні. Цяпер у царкоўным прытворы знаходзяцца камяні са святых месцаў, часціцы святых мошчаў. Пасвячонаму, ды і непасвячонаму, які патрапіў у царкву, відавочна святасць гэтых артэфактаў. Толькі пастаяць каля іх многія лічаць выгодай.

Жыццё ідзе, змяняецца аблічча горада і яго жыхароў. Каб зразумець духоўную сутнасць мінчукоў, трэба наведаць такія храмы. Толькі тады вартасць і сціпласць, чалавекалюбства і падзвіжніцкую адраджэнне веры - гэтыя рысы сучаснага беларуса стануць выяўныя.

Крыніца фота: http://pravminsk.by/