Новы Храм - беласнежны, светлы, класічны – быў асвячоны ў гонар Святога Лазара Чатырохдзённага ў 2005 годзе. Царква пабудавана ў месцы сакральным, што надае ёй і ўсяму, што з ёю злучана, адменны духоўны сэнс.

Паўночныя могілкі Мінска размешчаны побач са Свята-Елісавецінскім жаночым манастыром. Прыстанак названы так у гонар пакутніцы вялікай княгіні Елісаветы. Тут змесцаваны пабудаваны ў 1986 годзе адзіны ў Мінску крэматорый, калумбар, пахавана больш за сто тысяч чалавек.

Непадалёк знаходзіцца псіханеўралагічны дыспансер для сталых. Святыя сёстры шануюць сваім абавязкам клапаціцца пра хворых і пакутных у лекавай установе. Яны ж ініцыявалі і будаванне Храма Лазара. Адпяванні памерлых, праходзячыя тут, адрозніваюцца адменнай пранікнёнасцю.

Згодна Святому Пісьму, чатыры дня Лазар быў мёртвы, смерць яго адклікалася горам у сэрцах яго родных і блізкіх. Кахаў яго, бедаваў пра яго і Ісус Хрыстос. У сувязі з сконам Лазара нават адхіліўся ад маршруту свайго прытрымлівання. А потым ажывіў яго, назваў сваім сябрам. І жыў пасля гэтага Лазар яшчэ 30 гадоў.

Падзеі гэтаму прысвячаюцца абразы і храмы, выратаванне Лазара згадваецца ў кананічным убранні цэркваў, яе знаках.

Тры гады будаваўся Храм Святога Лазара ў Мінску. Два разу ў тыдзень, па суботах і нядзелях, адбываюцца цяпер тут службы, дзе аблудныя і параненыя душы могуць быць вылечаны, а пра выратаванне душ памерлых можа быць узнесена малітва. Не абмінуць яго ў сваіх наведваннях дзеячы Беларускай Праваслаўнай царквы, наведваюць Храм і манастыр, служаць літургіі і паніхіды.

Згодна Хрысціянскаму веравучэнню, вернікі не баяцца смерці, спадзеючыся на літасць Боскую. Узвядзенне храма ў месцы, дзе, здавалася б, павінен быць толькі цэнтр жалобы, пацвярджае асноўную дактрыну - жыццё вечнае, яно перамагае смерць, як святло перамагае змрок, усе будуць асуджаны, але праведнікі будуць выратаваны.

Вялікае дзіва ажыўлення Лазара, якому прысвечаны Храм, умацоўвае ў веры, дэталі інтэр'ера і экстэр'еру будынка прымушаюць задумацца кожнага прысутнага. Роспіс сцен храма фрэскамі па сырым тынку выкананы па Візантыйскіх канонах і прысвечаны Другому прышэсцю Хрыста і Суду, які ён будзе чыніць. Узорам паслужылі фрэскі ў Канстанцінопальскім манастырскім храме ў Хоры (цяпер гэта Стамбул). Мастацтва і майстэрства іканапісца прымушае верніка спыніцца, задумацца, прасякнуць думкамі пра вечнасць і выратаванне душы. Частка роспісу ў консе алтара малюе Хрыста, які працягвае руку ў агульным благаслаўленні.

Мінск - вечна малады горад, ён не пакінуў у далёкім мінулым глыбіню сваёй веры і святасці, не аддаў на водкуп даўніне. Новыя пакаленні стараннікаў спрыяюць развіццю духоўных пачынанняў сваіх сучаснікаў, будуюць храмы белыя, светлыя, накіраваныя купаламі ў неба, да Веры, Надзеі, Любові.