Сама вёска Бараўляны размешчана ў Віцебскім раёне Віцебскай вобласці і належыць Мазалаўскаму сельсавету. Яе выгаднае размяшчэнне паблізу асноўных магістраляў не толькі спрыяла развіццю гандлёва-эканамічных адносін, але і прывяло да неабходнасці развіцця самой дарожнай інфраструктуры. Менавіта гэтаму і абавязана з'яўленне аднаго з найбольш характэрных збудаванняў вёскі - дарожнай станцыі, якая на працягу доўгіх гадоў выклікае неаслабную цікавасць як у гісторыкаў, так і сярод дапытлівага насельніцтва краіны. А блізкасць да Мінска робіць задачу наведаць і на ўласныя вочы зірнуць на стварэнне архітэктурнага мастацтва XIX стагоддзя даволі лёгка выканальнай.

Бараўляны ўчора і сёння

Варта сказаць некалькі слоў пра самую вёску. Лічыцца, што першыя паселішчы на ​​тэрыторыі вёскі мелі месца яшчэ ў IX стагоддзі. Пра гэта кажуць знойдзеныя непадалёк курганы. Першы пісьмовы ўспамін пра яе ставіцца да 1582 году, калі яна з'яўлялася ўладаннем князя Саламарэцкага. Ужо на той час паселішча мела даволі ўдалае месцазнаходжанне - на блізкай адлегласці (каля 1 км) ад магістралі, якая вядзе з Віцебска ў Гарадок і Езярышча.

У пачатку наступнага стагоддзя Бараўляны пераходзяць ва ўласнасць княгіні Друцкай-Горскай і Ратамскага, якія ўнеслі важкі ўклад у яе развіццё. Зрэшты, за сваю гісторыю вёска не адзін раз мяняла сваіх уладальнікаў, асабліва на працягу XIX стагоддзя, калі і быў пабудаваны будынак дарожнай станцыі. Варта адзначыць, што ў гэты перыяд пад Бараўлянамі мелася на ўвазе не толькі сама вёска, але і прылеглыя да яе 2 хутара, карчма, урочышча і засценак.

Сёння вёска размяшчаецца ў непасрэднай блізкасці ад заснаванага ў 1965 годзе пасёлка «Лясны», які ўяўляе сабой жылы комплекс з новабудоўляў. Мяжа паміж імі даволі ўмоўная. Несумненна, блізкасць комплексу, а таксама размешчаныя непадалёк лячэбна-аздараўленчыя ўстановы і навуковае мястэчка спрыяльна паўплывалі на развіццё інфраструктуры і транспартных зносін Бараўлян.

Найважнейшы ўзор беларускага дойлідства XIX стагоддзя

Менавіта так называюць пабудаваны ў 1843 годзе будынак паштовай, або дарожнай станцыі. У свой час тут нават спыняўся Аляксандр Пушкін. Размяшчаецца яно на яшчэ адной папулярнай магістралі - Кіеў - Санкт-Пецярбург.

У чым жа асаблівасці дадзенага збудавання? Падмурак уяўляе сабой прастакутнік з невялікай прыбудовай з боку двара. Назіральніку адкрываецца від на чатыры даволі высокія вокны з ліхвой, а таксама на размешчаны над уваходам франтон. Усё гэта выканана ў адпаведнасці з тыпавым праектам 1843 года. Такім чынам, дарожная станцыя з'яўляецца ўзорам беларускага дойлідства сярэдзіны XIX стагоддзя.

Нядзіўна, што сёння яно ўключанае ў пералік абавязковых да наведвання архітэктурных збудаванняў пры арганізацыі розных экскурсій, як для беларусаў, так і для замежных гасцей.