Маляўнічае мястэчка Магілёўскага краю ганарыцца абсалютна непрыкметным звонку будынкам на адзін паверх, упрыгожаным масіўнымі калонамі і дахам у форме купала. Гэты будынак так і застаўся б адным з многіх, якія падаравала Асіповічам мінулае стагоддзе, калі б не памятная таблічка, што з'явілася на будынку да 60-ай гадавіны Вялікай Перамогі. Мініяцюрная таблічка абвяшчае пра тое, што ў дадзенай хаце жыла гістарычная фігура манументальнага маштабу – Герой СССР Георгій Жукаў. Лічыцца, што Георгій Жукаў знаходзіўся ў асіповіцкіх апартаментах толькі пару месяцаў 1938 года, але гэтага з лішкам хапіла, каб аднесці дадзеную гістарычную пабудову да нацыянальнага культурнага набытку.

Усё пачалося з таго, што на гасцінныя беларускія землі Георгія Жукава паклікаў ваенны абавязак, бо ў 30-я гады мінулага стагоддзя ён атрымаў прызначэнне на пасаду кіраўніка ў кавалерыйскі корпус, што дыслацыраваўся на Магілёўшчыне. Лічыцца, што Жукаў прыехаў не адзін, а ў кампаніі жонкі і дачок. Пасля таго, як Георгію Канстанцінавічу праз нейкі час паступіла новая прапанова пра працу, дружныя Жукавы пакінулі шчодрую Магілёўшчыну, каб пераехаць у Смаленск, дзе таленавітага палкаводца чакала новая высокая пасада. Пра нядоўгае знаходжанне вялікай гістарычнай асобы ў невялікім мястэчку Магілёўшчыны можна больш даведацца ў гарадскім музеі, дзе найважнейшай падзеі надаецца асабліва пільная ўвага. Дом Жукава ў Асіповічах яшчэ функцыянуе як жылы і знаходзіцца на адной з мясцовых вулачак.

Візіт Георгія Жукава на Магілёўшчыну быў кароткатэрміновым, і да цяперашняга моманту дайшло не вельмі шмат задакументаваных звестак пра яго знаходжанне на Беларусі. У многіх ваенных кнігах тых гадоў выдзелена толькі пара радкоў гэтай падзеі. Нягледзячы на тое, што Жукаў пражыў у Асіповічах нядоўга, з беларускімі землямі яго аб’ядноўвалі самыя цесныя адносіны. Тут працяглы час працякала яго ваенная кар'ера, якая дасягнула неймаверных вышынь у найцяжкі перыяд Другой міравой. Дакладна вядома, што таленавіты палкаводзец служыў у гомельскіх краях, выкладаў у айчынным універсітэце, жыў у Мінску, які вельмі цёпла і чулліва асвячаў у мемуарах, дзе ёсць некалькі радкоў і пра асіповіцкае прызначэнне.

Як успамінае пра бацьку дачка Марыя, з Беларуссю ў Жукава была звязана найцікавейшая гісторыя. Аднойчы яму, ужо маршалу Савецкага Саюза, напісаў святар з Брэсцкага рэгіёна і, павіншаваўшы з Перамогай над нямецка-фашысцкімі захопнікамі, пашкадаваў, што тры званы яго цэркаўкі вывезены ў невядомым кірунку немцамі. І тады Жукаў асабіста пераправіў у Брэсцкую вобласць тры гучныя званы. Дакладна вядома, што маршал Савецкага Саюза часта браў на палі бітваў абраз Казанскай Маці Божай.

Значныя поспехі ў найстрашэннай вайне звязаны з імем маршала Жукава, пачынаючы з вызвалення Ленінграда і заканчваючы ўзяццем Берліна. Палкаводзец Жукаў – асоба легендарная. І беларусы па праве ганарацца тым, што гады жыцця вялікага маршала прыйшліся і на беларускі перыяд. І дом Жукава ў Асіповічах выдатнае таму пацверджанне.