Дняпроўска-Бугскі канал – штучна створаная водная артэрыя, якая аб'ядноўвае прыток ракі Прыпяць – Піну (басейн Дняпра), і прыток ракі Буг – Мухавец, (басейн Віслы). Канал суднаходны, яго працягласць - 244 кіламетра, яго абслугоўваннем займаецца буйнае прадпрыемства РУЭБП «Днепра-Бугскі водны шлях».

Думка аб пабудове канала, які б злучыў паўнаводныя рэкі Прыпяць з Бугам, выношвалася вельмі даўно. Упершыню яна прагучала на сейме ў далёкім 1655 годзе, аднак толькі праз сто гадоў быў пакладзены пачатак увасабленню плана ў жыццё. У 1775 годзе, пасля адабрэння праекта апошнім каралём Рэчы Паспалітай Станіславам Аўгустам Панятоўскім, будаўнікі вырылі першую частку канала – адрэзак, працягласць якога склала восем кіламетраў. Працы вяліся пад кіраўніцтвам спецыяліста Шульца, выкліканага на Брэстчыну прама са Швецыі.

Ужо ў 1784 годзе ініцыятыўны шляхціц Матэўш Бутрымовіч пусціў у плаванне па водах Дняпроўска-Бугскага канала караблі, гружаныя харчаваннем. Караблі выйшлі з Пінска, паехалі ў Варшаву, а затым у Гданьск.

Першапачаткова Дняпроўска-Бугскі канал насіў імя Каралеўскі. Адбылося гэта таму, што яго афіцыйнае адкрыццё адбылося пры непасрэдным удзеле караля. Аўгуст Станіслаў Панятоўскі разам са сваёй світай, якая складалася з сарака чалавек, праплыў па канале на дзіўным караблі: той быў выдаўблены з суцэльнага бервяна векавога дуба. Кароль гасціў чатыры дні ў Гарадцы, што знаходзіцца пад Кобрынам, і з тых часоў канал называлі Каралеўскім і ніяк інакш.

Аднак затым Рэч Паспалітая аказваецца ў крызісным стане. Неўзабаве яе тэрыторыі падзялілі паміж Расеяй і Польшчай, а грандыёзнае будаўніцтва канала замарожана на доўгі тэрмін. Толькі праз шмат гадоў, у 1837, расійскія ўлады, якія сталі гаспадарамі Пінскіх зямель, аднавілі будаўніцтва. Паколькі значнасць канала было складана пераацаніць, бо ён быў адзіным суднаходным шляхам, здольным аб'яднаць Чорнае і Балтыйскае мора, яго дабудоўвалі, не шкадуючы часу і сіл. Ужо ў 1848 годзе шырыня дна складала чатырнаццаць метраў. Цікавы ён яшчэ і тым, што ў 1886 і 1890 праз яго перавезлі пяць велізарных мінаносцаў, якія мелі водазмяшчэнне ад 89 да 164 тон кожны. Ваенныя караблі везлі з Эльбінге, дзе іх пабудавалі, у Севастопаль, і буксіроўку ажыццяўлялі колавыя параходы, а таксама асначы.

У 1919 г. на тэрыторыю Пінска зноў прыходзіць польская ўлада, якая, выдатна ўсведамляючы ключавое месца Дняпроўска-Бугскага канала ў водным паведамленні, бярэцца за рэканструкцыйныя работы. Дзякуючы ім, з 1929 да 1939 г. тут з'явіліся два першыя шлюзы – Дубой і Пераруб.

У 1941 годзе канал выкарыстоўваўся толькі акупантамі, якія захапілі Брэстчыну. Працягвалася гэта да 1943 года, калі партызаны знішчылі шлюзы. Ажыццяўленне грузаперавозак стала немагчымым.

У пасляваенны час аднаўленне канала адбылося вельмі хутка, ужо ў 1945 годзе па яго водах адправіліся суда.

Калі вы аматар актыўнага адпачынку, рыбалкі, прагулак па лясах – вам абавязкова варта пабываць тут! Выдатная прырода Брэстчыны, багатыя рыбай воды канала, чыстае паветра гарантуюць выдатную прагулянку.