Вобраз іконы Божай Маці Бялыніцкай стаў не толькі цэнтральнай воссю ў гісторыі Бялынічаў, але і адной з самых вядомых і любімых абразоў у Беларусі. Стагоддзя шанавання іконы прывялі да таго, што існуе вялікае мноства паданняў, легенд, змешаных з фактамі і здагадкамі, наконт святыні. Напрыклад, па адной легендзе абраз стаў прычынай заснавання горада Бялынічы яшчэ ў XIII стагоддзі, калі кіеўскія манахі вырашылі пабудаваць храм і горад на месцы, дзе святыня пачала ззяць. Гэты цуд знайшло адлюстраванне ў 2-м икосе Акафіста Бялыніцкай іконе: «Разумети хотяще дзівоснае цуд, како ад сьвятая Тваёя іконы исхожаху светияся прамяні, багалюбства иноцы, принесше сьвяты вобраз Твой у Краіну нашу і поставивше ў царкве прарока Іллі, егда ад пресветлых прамянёў гэтага ў нощи бысть светла Акі ў дні, са страхам і трапятаннем совершаху усяночнае Маленьне перад сьвятою Тваёю іконай і укрепляхуся надзеяй на міласэрнасць Божую».
Па іншай версіі вобраз Божай Маці быў выкрадзены каталікамі ў праваслаўных і перададзены касцёлу кармелітаў у Бялынічах толькі ў XVII стагоддзі. Пасля заключэння Брэсцкай уніі (1596 г.) Іліінскі храм перайшоў да каталікоў, а праз некаторы час быў разбураны. Затым цудатворная ікона знаходзілася ў касцёле Бялыніцкага кармеліцкага кляштара, заснаванага ў 1624 годзе гетманам літоўскім Львом Сапегам на беразе ракі Друць, у 45 вёрстах ад Магілёва. Ікона шанавалася як каталікамі, так і праваслаўнымі. У 1832 годзе кляштар быў скасаваны, і касцёл дзейнічаў як парафіяльны храм. У 1876 годзе ён быў перададзены праваслаўным з аднаўленнем манастыра. 12 красавіка таго ж года ў храме была здзейсненая першая Боская літургія на асвечаным праваслаўным епіскапам троне ў гонар Раства Прасвятой Багародзіцы. Праз год сюды быў пераведзены з Мсціслава Мікалаеўскі мужчынскі манастыр.Бялыніцкі абраз застаўся ў храме, на пакланенне ёй штогод прыцякала да 10 тыс.паломнікаў. У Магілёўскай епархіі лічылася правілам перш, чым ісці ў Кіева-Пячэрскую Лаўру або Пачаева, прыкласціся да Бялыніцкай святыні. Нягледзячы на старажытнасць іконы, высокае мастацтва захавала ў малюнку аблічча незвычайную свежасць фарбаў; багацце ласкі, выліваць ад іконы, па малітве веры, напаўняла радасцю сэрца праваслаўных. Пасля 1917 года захаваліся два спісы Бялыніцкага Абраза Прасвятой Багародзіцы, якія знаходзіліся ў храмах Усходняй Беларусі ў канцы XIX – пачатку ХХ стагоддзяў. У Свята-Нікольскім жаночым манастыры г. Калінінграда таксама знаходзіцца абраз Божай Маці «Бялыніцкай». Да ганенняў ён знаходзіўся ў Мікольскім храме недалёка ад Бялынічаў, у бязбожныя гады захоўваўся набожнымі прыхаджанамі, а ў 80-я быў таемна перавезены ў Калінінград.
Іканаграфія ладу ставіцца да тыпу Адзігітрыі-кіраўнік Багародзіцы злёгку павернутая да Богадзіцяці, які правай рукой дабраслаўляе, а ў левай трымае дзяржаву. У правай руцэ Божай Маці-падоўжаны дэкаратыўны скіпетр. На раздзелах Боскага Немаўля і Найсвяцейшай Багародзіцы – узорыстыя каралеўскія кароны. У 1925 годзе манастыр быў зачынены. Існуюць звесткі, што цудатворная ікона была перададзена ў Магілёўскі краязнаўчы музей. Падчас Другой сусветнай вайны святыня знікла з краязнаўчага музея разам з іншымі музейнымі каштоўнасцямі, у ліку якіх быў і крыж святой Еўфрасінні Полацкай.
У 1990 годзе ў Бялынічах пабудавалі царкву ў гонар абраза, цяпер там захоўваецца спіс (копія) абраза. Малюнак Божай Маці з немаўлём, якое стала сімвалам гарадскога пасёлка, з'явілася і на гербе г.Бялынічы. Бялыніцкі абраз Божай Маці з'яўляецца агульнай святыняй хрысціянскага свету.