Як часта вы ездзіце на веласіпедзе? А калі б вы ведалі месцы, дзе можна ўбачыць прыгожы заход ці світанне, дзе бязлюдна і спакойна, дзе можна арганізаваць пікнік ці проста пакачацца на траве падчас пікніка? Магчыма, тады вы даставалі б веласіпед часцей?

Турыстычны партал VETLIVA, як эксперт у падарожжах, вырашыў стварыць гайд па прыгожых месцах у самых вялікіх гарадах Беларусі, да якіх можна дабрацца на веласіпедзе. Яго мэта — пазнаёміць вас з вельмі цікавымі лакацыямі менавіта вашага горада.

Як мы пракаціліся па Гомелю можна прачытаць у гэтым артыкуле, а пакуль нас чакае Магілёў і 24 кіламетры дарогі за 3 гадзіны. Паехалі!

У 15:30 наш суправаджальнік прызначыў сустрэчу на чыгуначным вакзале Магілёва. Веласіпед быў хутка сабраны і гатовы да паездкі. На градусніку было ўсяго 5 градусаў цяпла, нядаўна прайшоў дождж і наша каманда зусім не ведала, чаго чакаць ад паездкі.

Тут мы заўважылі чалавека ў спартыўнай форме на веласіпедзе - гэта і быў Арцём, наш сённяшні гід па Магілёве. Арцём - фатограф, а таксама заснавальнік групы MOGILEV BIKE EXPEDITION. Ён арганізоўвае маршруты і збірае энтузіястаў, якія гатовы да велапрыгод і адкрыцця новых месцаў.

Забягаючы наперад, скажам, што Арцём фармаваў маршрут, зыходзячы са свайго хобі - крос кантры.  Менавіта таму маршрут пралягаў па перасечанай мясцовасці з перападамі вышынь і прыгожымі пейзажамі. 

Наша каманда, вядома, не была гатовая да такога тэмпу, але мы стараліся, як маглі. У адрозненне ад арганізмаў, нашы веласіпеды былі добра прыстасаваны да такіх цяжкасцяў. Арцём быў гатовы на ўсе сто, тым больш, што на заўтра ў яго была запланавана пакатушка працягласцю амаль  у сотню кіламетраў, таму сёння ён проста размінаўся з намі.

Першыя некалькі кіламетраў мы выбіраліся з цэнтра горада ў напрамку да яго ўскраіны. Пакуль ехалі, задалі пару пытанняў пра тое, як ідуць справы з веларухам у горадзе.

- Веларух у горадзе ёсць, праўда, асобныя класы як заўсёды самі па сабе: mtb, фіксы, бэмы, кросавікі - усё тусуюцца асобна, але падчас адкрыцця сезону атрымоўваецца аб'яднаць усіх.

- А як справы з інфраструктурай?

- Ну, як бачыце, ускраіна горада не прызначана для веласіпедаў: няма ні прыніжэнняў, ні шырокіх дарожак, тыя, што ўжо ёсць, зроблены дрэнна і з памылкамі. Няма дарожнай разметкі, дзесьці і зусім няма асфальта, у некаторых месцах шырыня дарогі не дае магчымасці раз'ехацца двум веласіпедам. Аднак трэба прызнаць, што з кожным годам становіцца лепш.

Пакуль мы размаўлялі, удалечыні з'явіўся лес. Як толькі мы туды заехалі - змянілася паветра. Водар яловага лесу, прасякнутага ранішнім дажджом... Нас уразіў кантраст яркай зялёнай травы пад нагамі і цёмных, пераплеценых уверсе крон дрэў. Пераканайцеся самі! 

Першым пунктам нашага маршруту стаў лесапарк, у якім знаходзіцца возера. Мясцовыя жыхары завуць гэта месца Возера ў Гаях. Тут пракладзены пад невялікім нахілам вузкія дарожкі, па якіх вельмі прыемна пракаціцца.  Тут Арцём крыкнуў: “Разганяйся!” - і мы рынуліся ўніз з горкі. Як высвятлілася, у канцы нас чакаў абрыў з вузкай дарожкай.  Крок направа - і паляціш далёка ўніз! Але мы нездарма ехалі сюды Арцём прывёз нас на аглядную пляцоўку, якая размяшчаецца над возерам. Адгэтуль адкрываецца цудоўны від на зялёныя палі і вёску Старое Пашкова ўдалечыні.

- Арцём, чаму ты абраў менавіта гэта месца?

- Я займаюся фатаграфіяй, таму гэтае месца ідэальна падыходзіць для заходняй здымкі: сонца тут садзіцца прама над гарызонтам. Акрамя таго, мы знаходзімся досыць далёка ад людзей, тут можна спакойна падумаць, пабудаваць планы на будучыню. 

Сапраўды, від на азёры шыкоўны! Трохі пастаяўшы, мы перавялі дух, зрабілі пару фатаграфій нашых жалезных коней і паехалі далей. 

Адзначыўшы кропку на трэкеры, мы паехалі да наступнай лакацыі. Арцём вёў нас у яшчэ адзін лесапарк. На дарозе з'явілася гліна, мы ўсё запэцкаліся, веласіпеды сталі цяжкія, а калёсы ўсё ў брудзе. Хутка мы знайшлі сухі ўчастак дарогі і працягнулі рух далей.

Мы накіроўваліся ў Пячэрскі лесапарк. Гэта шырокая зялёная зона з вялікай сеткай дарожак, дзікіх і акультураных.

Тут мы бачылі не толькі прыгожыя месцы і дарожкі, але і высечаныя кавалкі лесу. Як распавёў Арцём, за гэты лес цяпер змагаецца ўвесь Магілёў і спрабуе выратаваць ад высечкі. 

Гэта месца проста створана для веласіпедных прагулак: шырокія дарожкі, свежае паветра, вакол дрэвы і кветкі. Навакольны пейзаж вызваляе тваю галаву ад усяго таго, што назбіралася за працоўныя будні, дапамагае адпачыць і целам, і душой. Галава праясняецца, ды і ў цэлым пасля такой прагулкі ўвесь арганізм танізуецца

Мы працягнулі наш шлях. Ужо было пройдзена 10 км нашай экспедыцыі. Лесапарк яшчэ не скончыўся, але мы ўжо практычна выехалі з яго. Як апынулася, парк выходзіць амаль у цэнтр горада. На фатаграфіі ніжэй захавана Пячэрскае возера, побач з ім пракладзены дарожкі. Едучы на веласіпедзе па адным з яго берагоў, можна любавацца процілеглым берагам. Нам вельмі пашанцавала з надвор'ем: было пахмурна і мала сонца, лес здаваўся чароўным дзякуючы мяккаму і прыглушанаму святлу... 

Мы пабывалі і ў этна-вёсцы Зялёны гай, якая размяшчаецца на выездзе з парку. Там можна купіць самагонку,  вырабы з натуральнай скуры ці металу, якія робіць каваль прама пры вас. Падчас нашай экспедыцыі мы бачылі бітвы рыцараў і стральбу з лука. Антураж падтрымлівае і ўзмацняе сярэднявечная музыка, якая выклікае асацыяцыі з серыялам “Вікінгі”.

Выехаўшы з лесапарку, мы вырашылі трохі перакусіць і аднавіць сілы: купілі кефіру і пернікаў, знайшлі зручную лаўку і трохі адпачылі. Нездарма: мы ўжо знаходзіліся ў цэнтры горада, дзе нас чакаў доўгі ўздым, для якога гэтыя сілы і спатрэбіліся.

На сваім шляху мы ўбачылі арыгінальны будынак магілёўскага музея Масленікава з вельмі цікавым дахам. У нашых планах яго наведвання не было, таму, зрабіўшы адну фатаграфію, мы адправіліся далей.

Будынак музея быў узведзены яшчэ ў пачатку мінулага стагоддзя, а менавіта ў перыяд з 1903 па 1914 гады. Першапачаткова тут размяшчаўся сялянска-зямельны банк. Увагі заслугоўвае архітэктура будынка – яна спалучае ў сабе ключавыя элементы позняга класіцызму, мадэрну і папулярнага ў тыя гады псеўдарускага стылю. Цікава, што да нашага часу будынак захаваўся практычна ў некранутым стане.

Наступным месцам стала пешаходная вуліца Магілёва. Сёння тут было зусім мала людзей з-за надвор'я, але, як сказаў Арцём, звычайна яна мнагалюдная, таму што на ёй размешчана шмат кафэ і іншых устаноў. Акрамя таго, тут жа знаходзяцца і знакамітыя выбітнасці Магілёва, напрыклад, арыгінальная скульптура “Астролаг”. 

У канцы вуліцы, крыху направа, знаходзіцца і магілёўскі Драматычны тэатр.

Культуру ў горадзе захоўвалі і захоўваюць, а таму Магілёву патрабаваўся ўласны тэатр. Грошы збіралі самі магілёўцы. Невядома, колькі гадоў прыйшлося б збіраць сродкі, але ў 1886 годзе патрэбная сума, нарэшце, была сабрана. Усяго праз два гады непадалёк ад цяперашняга Камсамольскага сквера быў пабудаваны велічны будынак па праекце архітэктара Камбурава. Ужо ў 1889 году ўпершыню ў гісторыі Магілёва адбылося адкрыццё тэатральнага сезону.

Будынкі музея і драмтэатра маюць амаль аднолькавыя дахі, падобныя якім мы яшчэ не бачылі нідзе. Недалёка ад драматычнага тэатра ёсць яшчэ адно прыгожае месца - гэта Магілёўская ратуша. Тут жа размешчана аглядная пляцоўка, з вяршыні якой адкрываецца дзівосны від на Магілёў. 

Кожны дзень Ратуша цешыць гасцей і жыхароў горада арыгінальным шоў: металічная фігурка трубача выконвае прыгожую мелодыю. Мы патрапілі сюды ў не зусім удалы час і вырашылі, што абавязкова вернемся ўвечары і паслухаем гэту музыку.

Цяпер Магіслаў (так клічуць скульптуру, якая выходзіць на гаўбец) кожны дзень выконвае мелодыю з гаўбца Ратушы тройчы ў суткі - у 12 гадзін дня, у 8 гадзін вечара (сімволіка гэтага часу сутак злучана з сімволікай васьмёркі - знака бясконцасці) і ў трэці раз - у тую хвіліну, калі над Магілёвам садзіцца сонца.

З пляцоўкі адкрываецца від на мост, які ахоўваюць ільвы. 

Першая драўляная магілёўская ратуша была пабудавана ў 1578 г. Яна стаяла ў пачатку вуліцы Ветранай (цяпер гэта вуліца Ленінская). Рашэнне пра будаўніцтва «мураванай» ратушы Магілёўскі магістрат прыняў у 1668 г. 

Яшчэ Арцём успомніў, што тут недалёка знаходзіцца бясплатны музей. Нам стала цікава, таму туды мы і адправіліся. Высвятлілася, што ён знаходзіцца ў падземным пераходзе, зусім недалёка ад цэнтра. 

У гэтым пераходзе можна прасачыць усю гісторыю горада Магілёва і ўбачыць малюнкі старадаўніх будынкаў, якія некалі стаялі тут, а таксама то, як выглядала ратуша першапачаткова. У канцы калідора музея ёсць выхад на набярэжную Дняпра, адкуль адкрываецца не меней шыкоўная панарама.

Наша падарожжа падыходзіць да канца. Арцём адвёз нас назад да чыгуначнага вакзала, мы развіталіся і паабяцалі адзін аднаму, што яшчэ прынамсі адзін раз, але пракацімся разам.

Да  сустрэчы ў Віцебску! А пакуль вы можаце азнаёміцца з велаэкспедыцыямі  на нашай інтэрактыўнай карце.