Валожын

Горад Валожын прывабны па многіх аспектах. Ён досыць стары, каб мець шэраг цікавых і годных увагі славутасцяў, размешчаны непасрэдна на шляху з Мінска ў Гродна і Вільню, што ў значнай меры палягчае магчымасць да яго дабрацца. Акрамя таго, на сённяшні дзень Валожын мае даволі развітую інфраструктуру.

Кароткая гісторыя горада

Да гэтага часу мала што вядома пра гісторыю ўзнікнення і развіцця горада, размешчанага ў 75 км ад беларускай сталіцы. І тым не менш, згодна з большасці вартых даверу крыніц, карані яго сыходзяць у XIV стагоддзе. На працягу доўгіх стагоддзяў дадзеная мясцовасць пераходзіла з рук адных бачных і багатых асоб гісторыі да іншых. Сярод найбольш вядомых - Манвіды, Вярэйская, Гоштальды, Слушкі, а пазней Радзівілы, Чартарыйскіе і Тышкевічы. Несумненна, кожны з іх унёс свой уклад у рост і развіццё горада.

Планіроўка Валожына таксама досыць цікавая. Аднак аб першапачатковым абліччы горада мала што вядома, за выключэннем таго, што цэнтральную частку займала плошчу, названая цяпер плошчай Свабоды. Пазней прастакутны план горада меркаваў наяўнасць перасякальных паралельных і папярочных вуліц, што было даволі тыповым для невялікіх паселішчаў XIX стагоддзя. А вышэйзгаданая галоўная дарога з Мінска перасякае Валожын на дзве роўныя часткі.

Для многіх гісторыкаў сучаснасці цікавасць уяўляе валожынскі ешыбот, які афіцыйна праіснаваў з 1803 па 1897 гады і быў канчаткова зачынены ў 1939 г. Менавіта ён стаў прататыпам для многіх вядомых літоўскіх ешывы.

Вядома, сучаснае аблічча горада мае мала агульнага з першапачатковым варыянтам, аднак кавалачак гісторыі можна выявіць на паўднёвым баку плошчы, дзе і сканцэнтраваны асноўныя славутасці.

Прадмет цікавасці для турыстаў

Калі вы патрапілі ў горад, абавязкова звярніце ўвагу на манументальны палац Тышкевічаў, будаўніцтва якога пачалося яшчэ ў 1803 годзе. Яго акружае шыкоўны парк, які ідзе проста да ракі, прычым сам парк быў засаджаны яшчэ раней, у XII стагоддзі.

Асаблівасцю дадзенага палаца-паркавага комплексу з'яўляецца наяўнасць у цэнтральнай частцы збудавання ўражлівых памераў саду, дзе спрактыкаваным графам выгадоўваліся апельсінавыя дрэвы, экзатычныя пальмы і іншыя цікавыя расліны. Гэта сапраўдная аранжарэя пад шкляным купалам палаца.

Што да самога збудавання, то яго архітэктура прадстаўлена тыповым для таго часу класічным стылем з дэталёва прапрацаванымі элементамі і ляпнінай, а таксама наяўнасцю калон і развітых порцікаў.

Будаўніцтва якое заслугоўвае не меншай увагі цэрквы Святых роўнаапостальных Канстанціна і Алёны заняло каля 10-ці гадоў, з 1856 па 1866 года. Ініцыятарам стаў святар які заўсёды прыходзіў у заняпад на той момант царквы Святой Параскевы. А пасля што мела месца ў 1876 годзе капітальнага рамонту ў царкве Святых Канстанціна і Алёны была адкрыта царкоўна-прыходская школа.

Займальны той факт, што, у адрозненне ад многіх іншых, у тым ліку рэлігійных збудаванняў, дадзеная царква практычна не пацярпела падчас выпаўшых на долю горада войнаў і нашэсцяў. Да сённяшняга дня захаваўся яе першапачатковы выгляд нават з улікам таго, што царква драўляная, а не каменная.

Што тычыцца асаблівасцях інтэр'еру і экстэр'ера, то ў царкве маецца двух'ярусны іканастас, асвечаны ў гонар аднайменных святых прастол, а таксама дастойная захаплення званіца з пяццю званамі.