Раванічы

Вёска Раванічы адносіцца да Чэрвенскага раёна Мінскай вобласці і знаходзіцца ў 23 кіламетрах ад раённага цэнтра. Ад сталіцы Беларусі да населенага пункта 80 кіламетраў.

Гістарычныя звесткі

Вёска Раванічы ў XVIII стагоддзі з'яўлялася маёнткам старажытнага роду Масальскіх, пачатак якога берэ вытокі ў міжрэчча рэк Дзясны, Акі і Угры.

Насельніцтва

Паступовае павелічэнне колькасці насельніцтва і праведзенае добраўпарадкаванне тэрыторыі прывяло да таго, што вёска Раванічы некалькі гадоў таму атрымала статус аграгарадка.

Выдатныя мясціны

Сядзіба Раванічы з'яўляецца адным з найболей захаваных помнікаў архітэктуры эпохі класіцызму. Палац, які быў спалены ў гады вайны, атрымалася аднавіць у 1952 годзе.

Сын першага ўладальніка маёнтка Раванічаў Ян Мікалаевіч Масальскі ў канцы XVIII стагоддзя прадаў атрыманыя ім ад бацькі зямлі Сяхней-Слатвінскім, якія валодалі Ртэрыторыямі да пачатка Кастрычніцкай рэвалюцыі.

Фарміраванне сядзібы ішло пад чулым кіраўніцтвам Антонія Слатвінскага. У 1799 годзе быў пабудаваны касцёл, які ў першую чаргу меркавалася выкарыстоўваць у якасці фамільнага магільнага склепа. Унутры капліцы былі хоры з парапетам, размалёўка на біблейскія тэмы ўпрыгожвала столь. У нашы дні наведвальнікі сярэднявечнага мемарыяла могуць назіраць вельмі прыгожыя сцены касцёла святога Антонія.

У архівах захаваўся інвентарны запіс ад 1804 года, паводле якога на тэрыторыі сядзібы была хата, а таксама шматлікія гаспадарчыя пабудовы: пякарня, сырніцы, бровар, гамарня, лазня. Задні фасад сядзібы выходзіў вокнамі на маляўнічы сад з трыма альтанкамі. Перыметр сядзібы быў абнесены агароджай з тоўстых брусаў, уезд праз якую ўвенчвалі некалькі брам.

З 1853 года ўладкаваннем сядзібы займаецца сын Антонія Людвіг, пры якім будуецца сядзібны палац, а на месцы старога саду разбіваецца маляўнічы парк плошчай больш за 10 гектараў. Уздоўж парку працягнуўся вадаём, у цэнтры якога быў уладкаваны астравок з дрэвамі і дэкаратыўнай альтанкай.

Будынак галоўнага сядзібнага палаца прамавугольны, мае адзін паверх. Порцік параднага фасада накрывае тэрасу. З тыльнага боку будынка меўся балкон. У планоўцы сядзібы было два флігеля, адзін з якіх служыў кухняй, іншы - жылым памяшканнем. У багаты інтэр’ер хаты ўваходзілі калекцыі саксонскага фарфору, венецыянская мэбля, прадметы мастацтва, сямейныя партрэты, выкананыя вядомым мастаком С. Богуш-Сестранцэвічам.

Парадны двор меў авальны траўнік, па перыметры якога быў усталяваны фармаваны бардзюр. Па флангах траўнікаў, паводле задумкі архітэктара, былі пасаджаны драўняныя групы, прадстаўленыя рэдкімі дрэвамі: белым дубам, яварам, тсугой канадскай. Акрамя таго, і на самой тэрыторыі сядзібнага двара раслі піхты, елкі, румелійскія хвоі, адзін з лепшых асобнікаў якой захаваўся дагэтуль.

Адным з захаваных гаспадарчых пабудоў сядзібы Раванічы з'яўляецца невялікі будынак склада спіртзавода, які знаходзіўся непадалёк.

Пасля Людвіга маёнтак Раванічы перайшоў да яго сыну Гвідона, які ў сваю чаргу адпісаў маёнтак свайму сыну Іосіфу. Апошнімі фальваркоўцамі былі праўнукі Людвіга Слатвінскага Міраслаў і Людвіг.