Сталіца Беларусі багатая на славутасці. Ні адна самая масавая экскурсія па Мінску не абыходзіцца без наведвання Нацыянальнай бібліятэкі, Верхняга горада, плошчы Перамогі, праспекта Машэрава, тэатра оперы і балета, каталіцкага касцёла і Камсамольскага возера. Гэта найбуйнейшыя гістарычныя архітэктурныя помнікі. Аднак гасцям горада часта прапануецца наведаць і воданапорную вежу, турыстычны патэнцыял якога бясконцы.

Зараз воданапорная вежа лічыцца ўнікальным помнікам архітэктуры ў стылі неаготыкі, гэта адзінае падобнае якое захавалася да нашых дзён збудаванне (у сярэдзіне 20 стагоддзя ў сталіцы існавала тры воданапорных вежы, але захавалася з іх толькі адна). Тут часцяком ладзяць сустрэчы ўсе творчыя колы сталіцы: мастакі, фатографы, гісторыкі, архітэктары і проста аматары ўнікальных пабудоў лічацца заўсёднікамі гэтага месца.

У пачатку 20 стагоддзя вежу ўзводзілі з мэтай забеспячэння вадой бальніцу, якая належыць чыгунцы, паравознае дэпо і чыгуначнай станцыі. Першапачатковы выгляд прадугледжваў мацаванне на ёй два велізарных жалезных бака, якія напаўняліся вадой. Кожны такі бак умяшчаў у сябе да 80 тон вады, а таўшчыня сцен дасягала паўтары метраў.

Вежа належыць да тыповых пабудоў у стылі неаготыкі: пра гэта сведчаць складаныя бардзюры і класічныя карнізы. Падчас Другой Сусветнай вайны гэтая вежа не толькі забяспечвала бальнічныя карпусы вадой, але і служыла надзейным сховішчам для партызан.

Зараз можна заўважыць, што ўся пабудова складаецца з ярка чырвонай цэглы, а ўверсе кідаецца ў вочы цэгла святлейшага на некалькі тонаў адцення. Гэта сведчыць аб тым, што падчас даваенных рэстаўрацыйных работ, не ўдалося знайсці будаўнічы матэрыял такога ж колеру. Вядома ж, гэта можа псаваць агульнае ўражанне турыстаў аб самім будынку, аднак шмат хто з жыхароў сталіцы знаходзяць у гэтым самую сапраўдную ўнікальнасць будынка.

Першапачаткова воданапорная вежа была валоданнем Беларускай чыгункі, але ў 1991 годзе вежу выкупіла прыватная асоба. З тых часоў было мноства праектаў па выкарыстанні самога будынка. Тут хацелі адкрыць і танцавальны клуб, пасля былі планы па ўладкаванні будынка для творчай майстэрні ... Аднак усім гэтым планам не наканавана было стаць рэальнасцю. Зараз жа будынак вежы ніяк не ўжываецца, але, на жаль, час праходзіць не на карысць будынка: лесвіца ўжо ў паўразбураным стане, ад жалезных бакаў засталіся адны днішча, ды і самі сцены ўжо прыходзяць дзе-нідзе ў непрыдатнасць.

Але разам з гэтым воданапорная вежа ў Мінску ўваходзіць у спіс гісторыка-культурнай спадчыны. Верагодней за ўсё, рэстаўрацыйныя працы тут спалучаныя з атрыманнем шматлікіх дазволаў, што само па сабе дарагі занятак. Таму цяпер будынак вежы ніяк не выкарыстоўваецца, сюды толькі запрашаюць турыстаў і ладзяць тэматычныя фотасесіі.

Сама вежа адносна не вялікая па сваіх памерах, аднак прыцягвае ўвагу кожнага прахожага. Яна нібы жывая захаваная гістарычная спадчына беларускага народа, увасабленне падзей мінулага ў разрэзе сучаснасці.