Алея Дружбы – адзін з самых знакамітых пасляваенных помнікаў. Мэта яго - падкрэсліць уклад як кожнага асобнага чалавека, так і ўсяго савецкага народа ў цэлым у перамогу ў Вялікай Айчыннай вайне, а таксама стаць знакам свету і сяброўства. Ён змесцаваны ў цэнтры горада ўздоўж вуліцы Янкі Купалы, недалёка ад Траецкага прадмесця і парка Марата Казея, і выходзіць адразу да ракі Свіслач.

Асаблівасці алеі

Прагульваючыся па дарожках Алеі Дружбы, можна сустрэць мноства знаёмых яшчэ са школьных часоў імёнаў. Бо ідэя яе стварэння складалася не проста ў акультурванні і азеляненні тэрыторыі, але і ў перанясенні старонак гісторыі на гарадскія вуліцы.

Кожнае пасаджанае тут дрэва мае таблічку, на якой паказана, хто менавіта яго пасадзіў. Тут сустракаюцца імёны пэўных гістарычных асоб і назвы дэлегацый сялян і працоўных, прытым не толькі з тэрыторыі цяперашняй Беларусі. Да прыкладу, адно з самых высокіх дрэў прысады, каштан, было пасаджана латвійскай дэлегацыяй.

Генералы-палкоўнікі Віктар Пакроўскі і Аляксей Бурдзейны, партыйныя дзеячы Пётр Машэраў і Кірыл Мазураў, маршалы Кастусь Ракасоўскі і Іван Баграмян. Імёны на таблічках даюць магчымасць тым, хто шпацыруе, усвядоміць, што гэтыя вялікія дзеячы сапраўды існавалі, былі рэальнымі людзьмі, якія пасадзілі насенне новага жыцця пасля вялікай перамогі. Мабыць, гэты помнік значна красамоўней, чым каменныя пастаменты і абеліскі.

Сёння тэрыторыя Алеі Дружбы народаў належыць забудоўшчыкам з Амана, якія, зрэшты, абяцалі захаваць дадзены кавалачак гісторыі некранутым.

Яшчэ адзін цікавы аб'ект

Калі вы ўжо наведвалі Алею Дружбы, то пэўна звярнулі ўвага на аб'ект, па выглядзе які напамінае помнік. Гэта Знак духоўнага сваяцтва краін свету, што з'яўляецца часткай буйнамаштабнага міжнароднага праекта вядомага нямецкага скульптара Петара Мёдцэха.

Ён быў узведзены ў 1955 годзе і ўяўляе сабою ўзнімальную ўвысь калону (гранітную стралу), расколатую ў верхняй частцы. Асколкі сіметрычна мясцуюцца ў падножжы і сімвалізуюць кірункі чатырох бакоў свету. Цікавы і выбар месцазнаходжання знака сваяцтва. У свеце ёсць яшчэ некалькі такіх манументаў (у Германіі ён змесцаваны ў горадзе Такгермюндзе, у Францыі – у Байі), і ўсе яны месцяцца па адной геаграфічнай лініі.

У чым жа сэнс Знака духоўнага сваяцтва? Петар Мёдцэх імкнуўся расчыніць ідэю адзінства захаду і ўсходу, усталяваўшы па ўсёй Еўропе свайго роду «духоўныя камяні». Цікава, што многія замежныя госці, якія прыбываюць у Мінск, ведаюць пра гэта збудаванне значна больш, чым самі мінчукі. Гранітная страла, што ідзе ад гарызантальнай сцяжынкі, сімвалізуе адзінства целы і духа, а расколаты наканечнік адлюстроўвае новыя шляхі і магчымасці для кожнага чалавека і ўсяго чалавецтва ў цэлым.