Гэты будынак - адна з візітных картак сталіцы. І не толькі таму, што кожны які прыязджае сюды бачыць яго адным з першых. Гэта абумоўлена таксама даволі займальнай і шматгадовай гісторыяй Мінскага вакзалу.

Пачатак шляху

Цікава, што першым чыгуначным вакзалам Мінска, які быў пабудаваны ў 1871 годзе, быў зусім не папярэднік сучаснага. Ён размяшчаўся па вуліцы Суражскай і называўся Брэсцкім, або Аляксандраўскім. На жаль, будынак быў разбураны яшчэ ў 1941 годзе, паспеўшы прыняць да гэтага такіх высокапастаўленых асоб, як, скажам, імператара Мікалая II. Што тычыцца сучаснага Мінскага вакзала, то ён узнік на месцы Віленскага, або Лібава-Роменскага, адкрытага ў 1874 годзе. Гэтаму спрыяла праходжанне тут важнейшых чыгуначных шляхоў, якія злучаюць Прыбалтыку і поўдзень Расіі.

Першапачаткова будынкі Мінскага вакзала ўяўлялі сабой драўляныя будынкі, аднак толькі на першых парах. З прычыны найважнейшых выкананых функцый, а таксама па прычыне таго, што вакзал наведвалі даволі ўплывовыя асобы, да 1898 году дрэва было цалкам заменена на камень, і Мінскі вакзал набыў больш значны і эстэтычна прывабны выгляд. Варта адзначыць, што ў той час гэта была сапраўдная «жамчужына» гарадской архітэктуры - будынак быў падобным, хутчэй, на казачны церам, чым на чыгуначную станцыю.

Прыкладна ў гэты ж перыяд набыла свае звыклыя абрысы і Прывакзальная плошча (у той час звалася таксама Бабруйскім трыкутнікам), куды вялі асноўныя гарадскія вуліцы.

Перыяд XX стагоддзя

Ужо з 1905 года Віленскі вакзал пачаў абслугоўваць не толькі міжгароднія і міжнародныя рэйсы, але і цягнікі, якія ідуць у прыгарад. У той час прыгарадам былі раёны цяперашняй Серабранкі і Курасоўшчыны.

У 20-х гадах у жыцці вакзала надышлі не самыя ўдалыя часы, што шмат у чым абумаўляўся праходжаннем непадалёк мяжы з Польшчай. У дзень хадзіла не больш за 3-4-х цягнікоў, і тое пераважна на поўдзень. Аднак нельга сказаць, што ў гэты час не адбылося ніякіх сур'ёзных навін. Так, быў дабудаваны верхні паверх Віленскага вакзала, дзе размяшчалася зона чакання і адміністрацыйныя офісы. Акрамя таго, у саміх цягніках паступова пачала ўкараняцца электрычнасць, што зрабіла паездкі больш камфортнымі.

У гады Вялікай Айчыннай вайны будынак моцна змяніўся - стаў больш масіўным і цяжкім у адпаведнасці з новым архітэктурным праектам Рочаніка. Зрэшты, будынак быў настолькі пашкоджаны падчас вайны, што пры яго рэканструкцыі было прынята рашэнне вярнуць першапачатковае, а не масіўнае аблічча. Прыкладна тады ж, у перыяд 1948-1956 гадоў, з'явіўся і другі вядомы сімвал савецкай эпохі - вежы-блізняты па вуліцы Кірава.

Сучаснасць

На жаль, стары будынак Мінскага вакзала, які перажыў такую ​​доўгую і займальную гісторыю, быў знішчаны ў 1991 годзе для пабудовы на яго месцы сучаснага варыянту, архітэктарамі якога выступілі М. Вінаградаў і В. Крамарэнка. Вядома, цяперашні, зашклёны варыянт адказвае ўсім патрабаванням сучаснага вакзала, валодаючы развітой інфраструктурай і шматузроўневасцю. Аднак, разам са старым будынкам, Прывакзальная плошча страціла сваю самабытнасць і чароўнасць, і ўбачыць усё гэта зараз можна толькі на старадаўніх фотаздымках, якія захоўваюцца ў музеях сталіцы.