У Мінскай вобласці ёсць невялікая вёсачка, якая ўваходзіць у маршрутны ліст большасці абласных экскурсій. Тут размясцілася старадаўняй сядзіба Самуэлевых, пабудаваная ў пачатку 20 стагоддзя. Хоць дом адносна «новы», сядзіба ўсё роўна лічыцца адным з самых папулярных турыстычных месцаў у вобласці.

Самым першым уладальнікам маёнтка з'яўляецца Франц Гоос. У 1830 годзе на зямлю наклалі арышт, паколькі ўладальнік доўгі час не выплачваў пазыку. Па гэтай прычыне надворны саветнік Антон Гоос вырашыў прадаць зямлю Чапскім. Нядоўга распараджаліся зямлёй Чапскія, перадаўшы яе кіраўніку Самуэлеву. І менавіта ён стаў закладваць першыя цаглінкі найпрыгажэйшай сядзібы ў далёкім 1910 годзе. Так, замест нівеліраванага моранага ўзгорка неўзабаве з'явілаўся цэлы маёнтак, які ўключаў у сябе дом, невялікі па памерах парк, свіран з лядовняй, некалькі гаспадарчых пабудоў і сад.

Пры ўзвядзенні сядзібы былі выкарыстаныя рэгулярныя прыёмы тэрасаванне. Па цэнтры можна ўбачыць звычайны аднапавярховы дом з дрэва. Тут жа размяшчаюцца дзве невялікія веранды, праўда, адна з іх (што на тыльным боку) не захавалася да нашых дзён. Праз 60 гадоў да драўлянага дому прыбудавалі аб'ём з цэглы. Лесвіцу на галоўным уваходзе замяніў пандус.

Каля дома можна ўбачыць свіран і ледовню, якія ўвасабляюць тыповую ўтылітарную архітэктуру 20 стагоддзя. Калі паглядзець на заходнюю частку дома, то там можна ўбачыць уязную алею і мноства «конскага» каштана. Зараз жа тут, у асноўным, захаваліся адзінкавыя дрэвы, якія дзівяць сваёй веліччу і прыгажосцю. Уезд у саму сядзібу агароджваецца трыма пілонамі. У паўднёвай частцы парку сканцэнтраваны некалькі яблыневых садоў. Асабліва прыемна было шпацыраваць па парку ў часы цвіцення саду. Гэтакую ​​ахоўную і эстэтычную функцыю выконвае пасаджаная ўздоўж саду елка.

Паблізу самага дома алеі парка паступова звужаюцца, пагорак з домам апяразваюць невялікія тэрасы. З часам кроны пасаджаных дрэў самкнуліся, таму клёны, дубы і ліпы сталі ўжо як быццам адным цэлым. За амаль векавую гісторыю дрэвы дасягнулі небывалых памераў і моцы. У парку таксама можна ўбачыць ліпу буйналіставую і амерыканскую, а таксама еўрапейскую лістоўніцу.

На дадзены момант, сядзіба захавалася практычна ў першапачатковым выглядзе. Доўгі час і да сённяшняга моманту тут размяшчалася сельская бальніца. Таму ў якасці жылля для дваран сядзіба практычна не выкарыстоўвалася.

У 1982 годзе побач з сядзібай усталявалі помнік прафесару Фёдару Ігнатовічу Пастэрнацкаму, які лічыцца адным з пачынальнікаў беларускай бальнеалогіі і курорталогіі.

Некалькі гадоў таму сумная доля спасцігла старадаўнюю драўляную пабудову - яе давялося разабраць. Нягледзячы на ​​тое, што сядзіба не мае багатай гісторыі і яе ўладальнікамі не станавіліся слынныя беларускія дзеячы, маёнтак карыстаецца папулярнасцю ў турыстаў. Мясцовыя жыхары ганарліва называюць гэта месца «сэрцам вёскі» і любяць распавядаць гасцям мястэчка легенды і паданні, звязаныя з сядзібнымі пабудовамі.