Турыстычная частка Белавежскай пушчы

Белавежская пушча - адно з самых вядомых і папулярных турыстычных месцаў Беларусі. Гэты запаведнік сапраўды ўнікальны: ён уяўляе сабой некрануты лес, які існаваў на нашай зямлі яшчэ ў дагістарычныя часы. Калісьці ён займаў велізарную тэрыторыю, што цягнулася ад берагоў Балтыйскага мора да басейна Буга, ад ракі Одэр да басейна Дняпра. Нягледзячы на ​​тое, што вялікая частка рэліктавага лесу з часам была знішчана, ён знаходзіцца на землях Беларусі і Польшчы і з'яўляецца пры гэтым самым вялікім лесам Еўропы.

Белавежская пушча размешчана даволі далёка ад сталіцы Беларусі - Мінска, у 340 кіламетрах. Назву гэтаму лесу дала не менш значная славутасць Брэстчыны - Белая вежа. Гэты архітэктурны помнік, узвядзенне якога адбылося яшчэ ў XIII стагоддзі, знаходзіцца ў дваццаці кіламетрах ад жамчужыны Брэсцкай вобласці горада Камянца.

Гісторыя Белавежскай Пушчы

Запаведнік з'яўляецца не толькі самым вялікім у Еўропе, але яшчэ і самым старажытным. Першыя згадкі пра Белавежскую Пушчу сустракаюцца ў пісьмовых крыніцах у 983 годзе (Іпацьеўскі летапіс). Да таго, як гэтыя землі здабылі сваю назву, у першабытным лесе бавіў свой вольны час дастаслаўны князь Уладзімір Манамах. Ён праводзіў дні напралёт, палюючы на ​​зуброў, тураў, аленяў. У 1276 годзе князем Уладзімірам Валынскім была заснавана Камянецкая крэпасць, а ў XIII стагоддзі тут усталёўваецца ўлада ВКЛ.

Першым чалавекам, які ўсвядоміў каштоўнасць Белавежскай Пушчы, стаў выбітны кароль Рэчы Паспалітай Ягайла. Менавіта ён загадаў лічыць гэтыя землі запаведнымі, а таксама наклаў забарону на паляванне. Згодна яго прывілею, які быў выдадзены у 1406 годзе, тут забаранялася паляваць ўсім, акрамя яго самога і яго сваякоў. Такім чынам, былі зроблены першыя крокі ў бок аховы белавежскіх лясоў, аднак маштабныя каралеўскія паляванні, якія ладзіў Ягайла, працягвалі наносіць непапраўную шкоду пагалоўю зуброў, тураў і іншых буйных жывёл.

Белавежская пушча была каралеўскімі паляўнічымі ўгоддзямі на працягу доўгага часу існавання Рэчы Паспалітай. Калі ўлада над Брэстчынай перайшла да вялікай імператрыцы Кацярыны II, яна забараніла тут усякае паляванне, дазволіўшы толькі адстрэл зуброў. Гэта прывяло да рэзкага зніжэння іх папуляцыі. Аднак ужо праз сем гадоў, у 1802 годзе, Аляксандр I, які змяніў яе на троне, выдаў указ аб поўнай забароне палявання на зуброў. Больш за тое, быў пачаты ўлік жывёл. Паступова ў пушчу прывозяць і выпускаюць аленяў, якія ўжо да 1705 года былі вынішчаны, на якіх затым і ўладкоўваліся аблавы замест зуброў.

Падчас Першай сусветнай вайны запаведнаму лесу і жывёльнаму мiру быў нанесены каласальны ўрон. Немцы высеклі і вывезлі некалькі мільёнаў кубічных метраў драўніны рэдкіх і найкаштоўнейшых парод, было знішчана пагалоўе зуброў і ланяў, практычна цалкам знішчаны дзікі і ласі.

У пасляваенны час набірае сілу прыродаахоўная дзейнасць. У 1939 годзе, калі тэрыторыя пушчы стала часткай БССР, было прынята рашэнне аб арганізацыі Беларускага дзяржаўнага запаведніка «Белавежская пушча». Пасля Вялікай Айчыннай вайны частка тагачасных тэрыторый запаведніка ўвайшла ў склад Польшчы.

У 1992 годзе Белавежская пушча была занесеная ў Спіс сусветнай культурнай спадчыны ЮНЕСКА.

Белавежская пушча зараз

У Белавежскай Пушчы абавязкова варта пабываць! Не толькі каб убачыць, як свабодна і спакойна шпацыруюць зубры, мядзведзі, алені і іншыя жывёлы, але і пабываць у казцы - рэзідэнцыі Дзеда Мароза, убачыць выдатную Белую Вежу і падыхаць чыстым паветрам, якога так не хапае ў сучасных гарадах.