Дзве эпохі, два перыяды

Гісторыя храма вядзе свой адлік з 1667 года, калі на гэтым самым месцы, а сёння гэта цэнтр горада, з'явіўся касцёл дамініканцаў. З цягам часу яго ўладальніцай стала праваслаўная царква, а пасля невялікай рэканструкцыі з 1857 г. касцёл стаў называцца Саборнай царквой Святога Фёдара Цірона. Другая сусветная вайна, вядома, пакінула свой след на вонкавым абліччы будынка, ён быў адчувальна разбураны, але ўсё ж ацалеў. Другі перыяд «жыцця» сабора пачынаецца ў 50-х гадах XX стагоддзя, калі ён быў проста знішчаны.

Выбух, абломкі, прыбіранне тэрыторыі – і жыццё пачалося з чыстага ліста, толькі зараз ужо ў выглядзе кінатэатра, які помняць практычна ўсе пінчукі старэй трыццаці пяці. Пабудова была, як той казаў, тыпавой, сталінскай. Напрыклад, у Мінску таксама такі выгляд мае маладзёжны тэатр. Каля «Дружбы» ў сваім доме жыў архібіскуп Пінскі і Палескі Аляксандр, непадалёк знаходзіліся корпусы манастыра і кансісторыя.

1994 год – гэта дата, калі па нікаму не вядомай прычыне ўсе гэтыя збудаванні былі перададзены ў валоданне праваслаўнай царквы. Так атрымалася, што ў былым кінатэатры ў глядзельнай зале з'явілася памяшканне для малітваў, на месцы экрана ўтварыўся праход, бліжэй да пакоя кінамеханіка – залатыя купалы, у «касах» зараз прадаюць царкоўныя кнігі і свечкі, ранейшым засталася толькі падлога савецкага ўзору. Нягледзячы на такую салянку, атмасфера святога дома цалкам гарманічная, яна выклікае прыхільнасць да малітвы і адасаблення. І нават прыкметы былога кінатэатра не парушаюць пачуцця бясконцасці, глыбокай павагі і дачынення да святыні. Наадварот, тут востра адчуваецца сувязь эпох і пакаленняў.

Арыгінальная архітэктура турыстычнага аб'екта

Сёння ў цэнтры Пінска, там, дзе раней была кансісторыя, размяшчаецца Пінска-Лунінецкая праваслаўная епархія. У дамавой царкве красуецца дзівосны алтар. Побач – будынак Свята-Варварынскага жаночага манастыра. Асвячэнне храма Уваскрасення Славушчага адбылося ў 1995 годзе. Яго настаяцель – архібіскуп Пінскі і Лунінецкі Стэфан. Гэта галоўная царква праваслаўных хрысціян у горадзе, у выхадныя і святочныя дні перазвон хвалюе пінчукоў, напаўняючы іх душы святлом і шчасцем. Архітэктура храма таксама цешыць вока квадратнымі вежамі і накладнымі фасадамі, вялікім цэнтральным купалам. Дахі сабора – чатырохсхільныя, вокны і карнізы – спічастыя.

У 2010 г. напярэдадні Каляд быў завершаны роспіс купала ўсярэдзіне царквы. У цэнтры кампазіцыі – выява Спаса Нерукатворнага, а вакол яго размешчаны дванаццаць апосталаў. Абноўлены іканастас, абразы. Вядома, у галоўным гарадскім храме і ў буднія, і ў святочныя дні не спыняецца працакніжнай крамы, нядзельнай школы, клубаў па інтарэсам. З задавальненнем гараджане звяртаюцца да святароў з просьбай правесці абрады шлюбу і хрышчэння, прыхаджане прымаюць святую прычасць і ўзносяць свае малітвы да Госпаду Бога. Старажылы кажуць, што месца гэта намоленае, таму менавіта тут высокая імавернасць таго, што вашы малітвы будуць пачуты.

Храм Уваскрасення Славушчага прыцягвае турыстаў сваёй арыгінальнай архітэктурай, што спалучае прыкметы сучаснага гарадскога і класічнага стылю. Цікава ж паглядзець, як будынак былой па сутнасці займальнай установы ператварыўся ў Дом малітвы.