Царква Святога Духа ў вёсцы Самахвалавічы

Царква ў кветках

Каб аднавіць мінулае царквы Святога Духа ў вёсцы Самахвалавічы, даследчыкам прыйшлося не адзін дзень правесці ў архівах. Прайшоў не адзін год, пакуль быў зноў узведзены той храм, які сустракае зараз прыхаджан і падарожнікаў з усяго свету. Дзякуючы намаганням неабыякавых людзей, царква Святога Духа патанае сёння ў зеляні і ружах. Дзверы храма шырока адкрыты для ўсіх.

Час не шкадаваў

Дзіўныя гісторыі звязаны з царквой Святога Духа. Вядома, што у 1797 годзе гэта была ўніяцкая царква. Потым будынак храма ў 1812 годзе быў знішчаны. Затым зноў, у 1839 годзе з'яўляюцца звесткі пра царкву, якая становіцца праваслаўнай. Цікава, што абавязкі па адраджэнні храма ўскладаліся некалькі разоў на розных памешчыкаў. Але ім па нейкіх прычынах аднавіць царкву не ўдавалася. Правесці вялікую рэканструкцыю атрымалася толькі ў 1893 годзе.

Лёс царквы Святога Духа пасля рэвалюцыі 1917 года падобны на лёс многіх храмаў. У тыя часы зачыняліся і разбураліся не толькі цэрквы, але касцёлы і сядзібы. У 30-ыя гады царква была цалкам знішчаная. Па ўспамінах даўгавечнікаў вёскі Самахвалавічы, будынак царквы выкарыстоўвалі як клуб. Жыхары збіраліся ў ім на партыйныя сходы, а па вечарах ўсе прыходзілі глядзець кіно, пасля чаго праводзілі танцавальныя вечары.

Кара Гасподняга

Калі вы ўжо неаднаразова бывалі ў Беларусі, то напэўна чулі пра тое, як знішчалі цэрквы. Магчыма, чыталі. Вы заўважылі, што ў кожнай такой гісторыі той, хто разбураў царкву, потым пакутаваў ад хвароб або зусім паміраў? Гэтая доля не абмінула і нейкага жыхара вёскі Беліца. Як успамінаюць жыхары Самахвалавічаў, гэты чалавек узлез на самы верх царквы і скінуў крыжы і купалы, а потым захварэў ён так цяжка, што пазбавіўся адной нагі. Кажуць, сын ягоны загінуў у гады Вялікай Айчыннай вайны.

Але і на гэтым не скончыліся пакуты храма. Чарговы паказ фільма ў клубе скончыўся пажарам. Будынак згарэў цалкам, і царква Святога Духа перастала існаваць. На тым месцы, дзе стаяла царква, пабудавалі новы дом. У ім захоўвалася збожжа, потым размяшчалася кантора, пасля ў ім жылі людзі.

Святло іконы

Усё змянілася, калі ў вёсцы з'явілася настаўніца фізікі Вольга Мікалаеўна Гукайла (зараз яна служыць Богу, з'яўляецца манашкай ў жаночым манастыры ў Віцебску). Дзякуючы ёй у вёсцы была пабудавана новая школа. Неяк ёй прысніўся вельмі светлы і яркі сон пра тое, што ў вёсцы з'явіўся храм. Вольга Мікалаеўна ўбачыла з акна свайго дома светлае аблічча Багародзіцы. Але храма ў вёсцы не было, настаўніца ездзіла ў царкву ў Мінск. Яна стала дапамагаць мясцовым жыхарам ў пытаннях рэлігіі і ў сваёй кватэры адкрыла дамавую царкву ў 1993 годзе па благаславенні Філарэта. Ў хуткім часе Уладыка Філарэт наведаў Самахвалавічы і зрабіў першыя ахвяраванні на будаўніцтва царквы Святога Духа.

У 1994 годзе быў узяты ў арэнду будынак для правядзення набажэнстваў, потым быў яшчэ адзін часовы будынак, у якім збіраліся вернікі. І, нарэшце, у 1995 годзе пачалося ўзвядзенне царквы Святога Духа на тым самым месцы, дзе яна стаяла ў далёкія часы.

У светлае свята Пасхі 1998 года прайшло першае набажэнства ва ўжо абноўленай царкве. На сённяшні дзень службы ў гэтай царкве праводзіць святар Сергій. Жыхары кажуць, што гэты бацюшка ўмее рабіць практычна ўсё: ён і прасфоры выпякае, і пчальнік з пчоламі трымае, і вышывае. Жадаеце упэўніцца ў гэтым самі - адпраўляйцеся ў вёску Самахвалавічы.