Храм вялебнага Серафіма Сароўскага ў Мінску з'яўляецца часткай комплексу пабудоў, у які, акрамя драўлянай царквы, уваходзіць яшчэ і капліца.

Будаўніцтва царквы вялебнага Серафіма Сароўскага па вуліцы Касманаўтаў у сталіцы Беларусі было пачата ў 2008 годзе. Падмурак храма асвяціў Мітрапаліт Мінскі і Слуцкі, Патрыяршы Экзарх усёй Беларусі. Месца для будаўніцтва абрана невыпадкова: раней гэтая пустка служыла месцазнаходжаннем драўлянай капліцы, якую разбурылі камуністы ў 20-х гадах XX стагоддзя.

Біяграфія Серафіма Сароўскага выклікае немалую цікавасць, а вынікі яго рэлігійнай дзейнасці да гэтага часу даюць ежу да разважання не аднаму дзясятку навукоўцаў.

Серафім Сароўскі да манаскага пострыгу быў Прохарам Мошніным. Нарадзіўся ён у 1754 годзе ў забяспечанай сям'і, бацька будучага святара быў курскім купцом. У юнацкія гады Прохар меў вельмі слабае здароўе. Аднойчы, калі ён у чарговы раз моцна захварэў, у сне яму з'явілася Багародзіца, паабяцаўшы вылечыць. Сон спраўдзіўся: калі маці Прохара паднесла яго да абраза Знаменне Найсвятой Багародзіцы падчас Хроснага ходу, юнак паправіўся. У 32 гады Прохар Мошнін прыняў манаства і стаў звацца Серафімам.

Серафім Сароўскі заўсёды вёў сціплы лад жыцця і нават меў схільнасць да аскетызму. У 1794 ён пачаў жыць у лесе, дзе шмат часу надаваў пастам і чытанню святых пісанняў. Ежу манах здабываў сабе сам, насіў адны і тыя ж адзенні ў розныя поры года. Вядомыя і іншыя подзвігі вялебнага: аднойчы ён правёў тысячу дзён і начэй у бесперапыннай малітве на слупе. Няцяжка знайсці карціну – фрагмент літаграфіі «Шлях у Сароў», дзе намаляваны Серафім Сароўскі, які корміць з рукі велізарнага мядзведзя. Са слоў вернікаў, манах карміў дзікага звера хлебам зусім адважна.

Напачатку XIX стагоддзя вялебным Серафімам Сароўскім быў прыняты зарок маўчання. З 1810 па 1825 год манах жыў у поўным пустэльніцтве, праводзячы дні ў сталай малітве. Пасля Серафім Сароўскі пачаў весці больш актыўную рэлігійную дзейнасць: ён прымаў наведвальнікаў, якія шлі да манаха не толькі за парадай, але і за вылячэннем. Ёсць звесткі, што да манаха звяртаўся нават цар Аляксандр I.

Памёр вялебны Серафім Сароўскі 2 студзеня 1833 года. Мошчы святога вывезлі за межы краіны на вялікі перыяд часу, аднак у студзені 1991 года яны былі павернуты праваслаўнай царкве. Прататыпам для знакамітага абраза Серафіма Сароўскага паслужыў яго прыжыццёвы партрэт, аўтарам якога выступіў мастак Серабракоў.

Жыццё вялебнага Серафіма Сароўскага - яркі прыклад духоўнай устойлівасці. Рэгулярны пост, выкананне зарокаў і самаадданая дапамога хворым і беднякам – вось тое, дзеля чаго манах жыў і працаваў.