Геаграфічнае размяшчэнне

Вёска Вейна адносіцца да Капацэвіцкага сельскага савету Салігорскага раёна Мінскай вобласці. Ад вёскі да раённага цэнтра пралягае дарога ў 41 кіламетр. Ад сталіцы Беларусі да Вейна каля 200 кіламетраў. Непадалёк ад вёскі цячэ рака Марач, якая, нягледзячы на невялікія памеры, вельмі багатая рыбай.

Гістарычныя звесткi

Звестак пра першы ўспамін вёскі Вейна Салігорскага раёна Мінскай вобласці ў афіцыйных крыніцах няма, аднак вядома, што доўгі час населены пункт адносіўся да польскай тэрыторыі.

Аб тым, што вёска існавала ў час Вялікага Княства Літоўскага, гаворыць яе назва. Мяркуецца, што слова Вейна паходзіць ад літоўскага слова “вена” – частка маёмасці мужа і жонкі, якое пераходзіла да жонкі ў выпадку развода. Як вядома, пры замужжы пасаг нявесты пераходзіў у новую сям’ю. Калі шлюб распадаўся, але згодна са статутам ВКЛ было аформлена вена, жонка атрымлівала свой пасаг (або яго кошт) назад, а таксама трэцюю частку маёмасці мужа. У выпадку, калі вена не было аформлена, пасля смерці мужа жанчына не магла прэтэндаваць на маёмасць яго і пазбаўлялася свайго пасагу.

Насельніцтва

Насельніцтва вёскі нешматлікае, аднак гэта не перашкаджае турыстам правесці час у гэтым цікавым месцы з карысцю і камфортам.

Славутасці

Асаблівую ўвагу ў вёсцы Вейна прыцягвае Свята-Пакроўскі храм. Ён быў узведзены ў 1810 годзе, пра што сведчыць запіс на паклонным крыжы, які ўстаноўлены перад царквой на ахвяраванні прыхаджан.

У 1812 годзе войска арміі Напалеона дайшлі да вёскі Вейна. У храме была арганізаваная стаянка для начлегу і адпачынку салдат. Гэта, несумненна, апаганіла святыню, аднак і пакаранне не заставіла сябе доўга чакаць: хутка ўсе салдаты, якія аднесліся да Свята-Пакроўскага храма без патрэбнай павагі, загадкава памерлі ад страшэннай хваробы.

Пасля ўсталявання савецкай улады, шматлікія мясцовыя цэрквы былі зачынены, некаторыя – разбураны. Іх святыні былі пераданыя Пакроўскай царкве і захоўваюцца там да гэтай пары. У мясцовых жыхароў існуе павер’е, што царква знаходзіцца пад заступніцтвам самой Найсвяцейшай Багародзіцы. Прыкладам пацвержання гэтага можна назваць той выпадак, калі адзін з заўзятых змагароў камунізму, які арганізаваў працэс ліквідацыі крыжоў з купалаў царквы, фактычна раздзяліў удзел французскіх салдат.

Архітэктурны стыль, у якім пабудавана царква ў Вейна, можна адзначыць як класіцызм. Ён быў характэрны для храмавага дойлідства, якое характарызавала Паўднёвую Беларусь. Храм можна лічыць унікальным, таму што падобных пабудоў амаль не засталося.

Вялікая колькасць турыстаў штогод прыязджае ў Пакроўскую царкву, каб паглядзець на адзіныя ў сваім родзе іконы, якія ніколі не вывозіліся з храма, а таксама на старажытны іканастас. Цікавасць таксама выклікае і арыгінальны інтэр’ер царквы. Аднак самай галоўнай мэтай наведвання храма з’яўляецца дакрананне да святой атмасферы гэтага месца і разуменне пачуцця непарыўнай сувязі з Найсвяцейшай Багародзіцай.