Ад вёскі Пустынкі засталася толькі адна назва: ніводнай жылой хаты тут ужо вы не знойдзеце. Затое гэтае месца ведаюць па ўсёй Беларусі. Па-першае, тут стаіць мужчынскі Свята-Успенскі манастыр, а па-другое, сюды едуць сотні паломнікаў – у Пустынках размешчана гаючая крыніца.

Хочаце - верце, хочаце - не, але вада тут нязменна адной тэмпературы: што ўлетку, што ўзімку градуснік паказвае роўна 4 градусы. У такой вадзе чалавек можа памерці ўжо праз 5-7 хвілін. А пасля купання ў пустынкаўскай крыніцы ніводны чалавек не захварэў. Што гэта: гаючыя ўласцівасці вады ці самаўнушэнне? Едзьце на Магілёўшчыну, і ўсяго ў 12 км ад Мсціслава – гэта ўсяго 20 хвілін на машыне – вы зможаце знайсці Пустынкі і праверыць асабіста.

Першае вылячэнне

Калісьці князь Сямён, сын Альгерда, перастаў бачыць. Ніякія лекары і іх парады не дапамагалі князю зноў вярнуць зрок, тады яго адзінай і апошняй надзеяй сталі малітвы і звароты да Бога. Аднойчы ён убачыў сон, у якім незнаёмы старац загадаў яму знайсці крыніцу ў вёсцы і абмыць вочы яго вадой. Толькі прачнуўшыся, цар пайшоў шукаць гэта месца. На сваім шляху ён сустрэў чалавека, які суправадзіў яго да крыніцы. Князю ў гэтую ж хвіліну вярнуўся зрок, і ён убачыў таго самага старца, аднак той імгненна знік, а на яго месцы з'явілася дрэва. У яго галінах свяціўся абраз Божай Маці.

Цудоўнае вылячэнне яшчэ больш зацвердзіла княскую веру ў Бога. Ён загадаў каля крыніцы ўзвесці царкву і асвяціць яе ў гонар Раства Найсвяцейшай Багародзіцы, а таксама адкрыць манастыр. Выяву ж назвалі абразам Божай Маці Пустыннай (Патрыяршай).

У 1380 годзе на гэтай зямлі вырас цудоўны храм, у ім гучалі малітвы і хвалы Богу, да крыніцы за цудатворным вылячэннем ішлі людзі.

Старажытны манастыр з карпусамі ў форме крыжа

У XVII стагоддзі драўляныя пабудовы манастыра і храма адышлі да ўніятаў. У пачатку XIX стагоддзя з каменя ўзвялі Успенскі храм, у сярэдзіне стагоддзя – царкву Раства Багародзіцы і Пакроўскую царкву, у канцы – шмат'ярусную шатровую званіцу.

У 1918 годзе ўлада СССР зачыніла манастыр, пасля чаго з яго знікла ўсё: і цудатворны абраз, і рэчы, і дакументы. У 43-м немцы падарвалі манастырскі будынак. У тым, што засталося ад жылога корпуса, у 60-70 гадах размясцілі школу, а потым – дзіцячы дом. Кажуць, што дзеці праявілі сябе, як вандалы, у дачыненні да скляпоў царквы – яны ўскрылі саркафагі і раскідалі рэшткі манахаў.

Дарога да цудатворнай крыніцы не зарастала ніколі 

У Пустынках з пачатку XXI стагоддзя знаходзяцца рэшткі былой раскошы: руіны манастыра, яго жылога корпуса і царквы, капліцы і дзвюх гаспабудоў, трох жылых дамоў. Усё гэта – на невысокім узгорку сярод дрэў і хмызнякоў.

Але што б ні адбывалася, у кожныя часы ўгару на ўзгорак, а адтуль уніз да храма Раства Багародзіцы заўсёды пратаптана сцежка – людзі ішлі да вады, якая вылечвае і зімой, і летам. Кажуць, асабліва яна дапамагае аднаўляць зрок.

У 2003 годзе тут пачалі аднаўляць святыні. У гэты ж год, пасля столькіх гадоў разрухі і маўчання, святары правялі першую службу. Паступова вяртаюцца сюды і манахі.

У наш час, як і раней, лічыцца, што вада ў крыніцы ў Пустынках гаючая. Кажуць, ёю даслоўна змываюцца грахі і хваробы кожнага, хто акунаецца ў крыніцу тройчы. Станоўча ўплывае і на тых, хто вып'е гэтай вады.

У Пустынкі многія і сёння едуць і за падтрымкай святога абраза, і за вылячэннем ад цяжкіх хвароб. Гэта месца, мабыць, самае папулярнае ў праваслаўных вернікаў на Мсціслаўшчыне.