Санктуарый у вёсцы Баравікоўшчына

У вёсцы Баравікоўшчына ў перыяд Вялікай Айчыннай вайны адбылася страшная трагедыя. У тыя гады тэрыторыя Беларусі была літаральна агорнутая агнём гітлераўскай навалы, у вёсках і гарадках палілі людзей зажыва, расстрэльвалі нявінных, гарэлі храмы і жылыя дамы. Але заўсёды знаходзіліся тыя, хто здзяйсняў подзвіг у імя народа. Менавіта гэта і выратавала нашу краіну некалі ад пошасці, і беларусы з гонарам успамінаюць тых, хто ахвяраваў сабой дзеля перамогі, дзеля веры.

Услед за жыхарамі вёскі

Да такіх людзей можна без сумневу аднесці Германа Сцянпеня і Ахілеса Пухала. Герман і Ахілес прыехалі ў Беларусь з Польшчы і па волі лёсу абодва апынуліся ў вёсачцы Пяршаі, што знаходзіцца недалёка ад горада Івянец. Герман быў вікарыем, а Ахілес - святаром. У ваенны час на тэрыторыі Івянца адбыўся бунт супраць захопу беларускай тэрыторыі фашыстамі. Раз’юшаныя гітлераўцы ў адплату сталі ажыццяўляць расправы над мірнымі людзьмі ў бліжэйшых вёсках. Так, 19 ліпеня 1943 г. у вёсцы Пяршаі з'явіліся фашысты, каб знішчыць мясцовае насельніцтва.

Камісар паліцыі ў вёсцы Пяршаі быў католікам, і ён папярэдзіў Германа і Ахілеса аб небяспецы. Але абодва адмовіліся бегчы. Г. Сцянпеня і А. Пухала вырашылі застацца разам з аднавяскоўцамі, быць з імі да канца сваіх дзён.

Выратавалі ад гібелі

Зусім звычайны дзень стаў для многіх апошнім у жыцці. Жыхароў вёскі Пяршаі немцы сабралі і адправілі ў вёску Баравікоўшчына, дзе ў выніку і адбылася расправа над большай часткай людзей. Тое, што сярод мясцовага насельніцтва апынуліся двое святароў, было для немцаў сапраўднай радасцю. Целы Германа і Ахілеса былі публічна спалены. Пазней астанкі герояў пахавалі ля касцёла Святога Юрыя ў вёсцы Пяршаі.

Калі страшная вайна скончылася і на зямлю беларускую прыйшоў мір, прайшло вельмі шмат часу, перш чым з'явіўся Санктуарый. 13 чэрвеня 1999 году папа Рымскі Ян Павел Другі кананізаваў святароў за іх веру і адданасць.

Месца паломніцтва

Санктуарый у вёсцы Баравікоўшчына быў пабудаваны на тым самым месцы, дзе фашысты расправіліся над святарамі. Санктуарый - гэта вельмі рэдкае для Беларусі рэлігійнае і духоўна-культурнае збудаванне. Ён не падобны на звычайны храм, але значнасць яго не менш важная. Аддаць даніну памяці святарам прыязджаюць цяпер як паломнікі, так і простыя турысты.

Жыхары вёскі таксама не забываюць наведваць журботнае месца, дзе мучаніцкай смерцю загінулі айцы-францішкане Г. Сцянпеня і А. Пухала. Дарога да санктуарыя - гэта жалобны шлях, напоўнены не толькі смуткам, але верай і сілай, бо менавіта гэтыя пачуцці былі ўласцівыя двум адважным жыхарам вёскі Пяршаі.

Пра подзвіг святароў будзе памятаць яшчэ не адно пакаленне, бо Санктуарый ўяўляе сабой той сімвал веры, які калісьці выратаваў большасць жыхароў вёскі. Святыя будуць бараніць вёску Баравікоўшчына на працягу доўгага часу, а людзі змогуць прыходзіць сюды з сем'ямі, каб ушанаваць памяць гэтых святых.