Паштовая станцыя Нехачова

«Летучы ў пыле на паштавых…»

Як вы думаеце, на чым ляцеў герой А.С. Пушкіна? Да, менавіта на конях па пыльнай дарозе. Хуткасць – самая высокая з дасягальных у той час, аж пыл слупком. Від транспарту называўся фурманскай службай, выкарыстоўваўся для перавозкі людзей, грузаў, пошты і кур’ерскай службы. З часоў Пятра I пачала стварацца сетка дарог з перавалачнымі пунктамі – паштовымі станцыямі. Бо спосаб перамяшчэння быў стомным і для пасажыра, і для фурмана, і для коней. А на паштовай станцыі можна было адпачыць, перакусіць, коней змяніць, можна і пераначаваць у выпадку неабходнасці. Вось такі прыдарожны сэрвіс.

З сярэдзіны XIX стагоддзя набывае значнасць шлях з Масквы ў Варшаву. Гэты тракт існуе і зараз, праўда, яго дубліруе новая хуткасная траса Еўрапейскага значэння М1, але стары шлях размешчаны зусім недалёка ад яе і цікавы не толькі як шлях следвання, але і як гістарычная славутасць.

Паштовыя станцыі звычайна ўзводзілі па тыпавым праекце, таму ўсе яны вельмі падобныя паміж сабой. Стандартная структура паштовай станцыі: невялікі гатэль (тракцір), стайня, фурманская і карэтная. А вось станцыя Нехачова, якая знаходзіцца ў Брэсцкай вобласці, своеасаблівая. Зараз мы б назвалі яе VIP: тут былі прадугледжаны таксама апартаменты для упылововых асоб.

Вёска Нехачова і яе паштовая станцыя

Сваім існаваннем вёска абавязана менавіта будаўніцтву тут паштовай станцыі першага класа. Такіх станцый на тэрыторыі сучаснай Беларусі толькі некалькі. Тры будынкі станцыі злучаныя паміж сабой пераходам, яны былі пабудаваныя ў 1840 годзе. Знаўцы адносяць іх да познекласічнага стылю.

Функцыі паштовай станцыі падзелены паміж пабудовамі наступным чынам: цэнтральны будынак – адміністрацыйны корпус і жыллё для пастаяльцаў, бакавыя – для гаспадарскіх патрэб і стайні.

Гістарычныя дакументы сведчаць, што падтрымка работы паштовай станцыі  - справа нялёгкая, вельмі шмат функцый яна выконвала. Своеасаблівы транспартны цэх у сімбіёзе з гатэлем.

Пабудова ў Нехачова з’яўляецца гістарычнай славутасцю рэспубліканскага значэння.

Адраджэнне паштовай станцыі

Не, у полным парадку паштовая станцыя не была, як можна здагадацца з падзагалоўку. Дабротная пабудова з цэглы ўстаяла, захаваўшы таксама бачнасць былой годнасці. Але ў гэтым заслуга тых будаўнікоў і праекціроўшчыкаў, хто ўзводзіў яе 200 гадоў таму. Абставіны стагоддзя дваццатага ўсё ж такі садзейнічалі зносу старой пабудовы: не было належнага ўходу, бо ў тыя часы тут то размяшчалася крама меснага райпо, то яна зусім пуставала.

Зараз будынак перажыў адраджэнне ў сваёй былой якасці – як аб’ект прыдарожнага сэрвіса. Намаганнямі асабістага капітала будынак адрэстаўрыравалі, у ім на навакольнай тэрыторыі створана стылізаваная атмасфера папярэдніх стагоддзяў. І гэта пры тым, што тут не музей, а менавіта сучасны «пастаялы двор». У тым сэнсе, што абставіны звыклыя, антураж гістарычны.

І ізноў дазволім сабе літаратурныя асацыяцыі: «Фурман, не гані коней…», «Вось імчыцца тройка паштавая», ды і яшчэ шмат. Для чаго ж адраджаць такія каларытныя  месцы, для чаго ж і захоўваць гістарычную спадчыну, як не для таго, каб чалавецтва мела літаратурныя і гістарычныя асацыяцыі, ведала, што за імі стаіць, памятала свае карані.

Крыніца фота: https://road.globeofrussia.ru/