У Брэсцкай вобласці ёсць горад, знакаміты на ўсю краіну сваімі шматлікімі славутасцямі. Сюды часта прыязджаюць гісторыкі, цікава ў горадзе і праваслаўным вернікам, ёсць на што паглядзець і звычайным турыстам.

Дакладную дату аснову гэтага месца высветліць не атрымоўваецца ўжо доўгі час. Ёсць звесткі, што горад быў утвораны яшчэ ў X стагоддзі (пра гэта сведчаць знойдзеныя рэшткі керамікі і раскапаныя фрагменты драўлянай маставой). У летапісах жа горад згадваецца першы раз у духоўнай грамаце за 1287 год, калі князь Уладзімір Васількавіч завяшчаў гэту зямлю жонцы Вользе. З часам горад значна павялічыўся і паступова ператвараўся ў культурны і рамесны цэнтр. Зараз жа Кобрын займае чацвёртае месца па плошчы і насельніцтве сярод гарадоў Брэсцкай вобласці.

Горад мае цікавую гісторыю з'яўлення назвы. Хутчэй за ўсё, назва адбываецца ад зніклага народа, які зваўся «обры». Прадстаўнікі гэтага народа лічыліся качавымі плямёнамі і жылі пераважна на тэрыторыі сярэдняй Азіі.

Акрамя архітэктурных помнікаў, у горадзе існуе надмагілле Аляксандра Міцкевіча, роднага брата польскага і беларускага паэта Адама Міцкевіча. Аляксандр нарадзіўся ў самым пачатку XIX стагоддзя, адукацыю атрымаў у Віленскім універсітэце. У 1823 годзе атрымаў вышэйшую адукацыю са ступенню кандыдата, пасля чаго стаў займацца ў канцылярыі лясной часткі Валынскай губерні.

Бліжэй да сярэдзіны XIX стагоддзі, Міцкевіч прымае рашэнне купіць маёнтак «Губерня» ў Кобрыне. Дарэчы, тады гэта сядзіба належыла вялікаму рускаму вайскаводу Аляксандру Сувораву. На жаль, нядоўга быў гаспадаром гэтага месца Аляксандр – у 1871 годзе ён памёр і быў пахаваны тут жа, на магільніке непадалёк ад касцёла Успення Найсвятой Дзевы Марыі.

Аляксандр Міцкевіч нямала зрабіў для развіцця горада, хоць і знаходзіўся ў Кобрыне зусім няшмат часу. У памяць пра яго дзейнасць і ў знак павагі каля яго магілы ўзвялі помнік –смуткуючага анёла.

Аляксандра, дарэчы, ведаюць не толькі як малодшага брата паэта, але і як біёграфа Адама. Практычна ўсё сваё жыццё Аляксандр навучаўся і выкладаў навукі іншым. Шмат свайго часу прысвяціў Міцкевіч–малодшы вывучэнню права, нямала вечароў правёў ён у бібліятэцы. І ва ўзнагароду за свае паслугі неўзабаве Міцкевіч атрымаў пасаду ардынарнага прафесара ў Харкаўскім універсітэце.

Цяпер наведванне магілы Аляксандра Міцкевіча ўваходзіць у маршрут практычна ўсіх абласных і гарадскіх экскурсій. Мясцовыя жыхары вельмі паважаюць памяць пра гэтага чалавека, бо менавіта ён паказаў і ўсімі сіламі спрабаваў давесці, што навука ёсць вышэйшая ступень справядлівасці і гэта адзінае са многіх рэчаў, у якія варта верыць і чаму варта непахісна навучацца.

Да таго ж, прыхільнікі творчасці Адама Міцкевіча практычна нічога не ведалі б пра жыццё творчасці беларуска–польскага паэта, калі б не пастаянная праца Аляксандра. Ён старанна сачыў за дзейнасцю свайго старэйшага брата, таму сёння да нас дайшло мноства звестак пра Міцкевіча–старэйшага. Дарэчы, Адам Міцкевіч уваходзіць у лік трох самых вялікіх паэтаў эпохі рамантызму ў Польшчы.