Лошыцай называецца паркава-сядзібны комплекс XVIII-XIX стагоддзя, у гонар якога ў сталіцы названы мікрараён. Гэтыя землі былі заселеныя спрадвеку і пераходзілі з рук у рукі. Валодалі імі ў розныя часы прадстаўнікі вядомых дынастый. А сам парк, як і цэнтральная яго алея, быў закладзены ў сярэдзіне XVIII стагоддзя С. Прушынскім, які перарабіў старую пабудову сядзібы ў вялікую рэзідэнцыю. Праз стагоддзе Яўстафій Любанскі, пляменнік Прушынскага, перабудаваў рэзідэнцыю ў стылістыцы рускага мадэрна і дадаў яшчэ некалькі будынкаў.

Пры Любанскім гэты маёнтак дасягнуў найвышэйшага росквіту. У 30-я ж гады, падчас рэпрэсій, Лошыцкі парк стаў месцам, дзе расстрэльвалі людзей. У пасляваенны час паркавая зона была аддадзена пад сельскія землі саўгаса «Лошыца». У сярэдзіне 2011 года адбылося адкрыццё сядзібна-паркавага комплексу. З таго ж часу гэтую тэрыторыю абвясцілі зонай, свабоднай ад курэння.

Апісанне Лошыцкага парку

Жывапісны Лошыцкі парк з'яўляецца прыродным здабыткам і аазісам сярод сталічных будынкаў. Ён наскрозь ахутаны духам даўніны, бо першы ўспамін пра Лошыцу быў зроблены яшчэ ў 1557 годзе. У розныя перыяды па алеях парка гулялі выбітныя асобы, якія пакінулі свой след у гісторыі гэтай мясцовасці.

У часы валодання комплексам Любанскім гэты парк істотна ўзбагаціўся разнастайнымі раслінамі. Уладальнік славіўся цягай да навукі, для вывядзення новых відаў на тэрыторыі сядзібы праводзіліся эксперыменты па скрыжаванню саджанцаў, прывезеных з розных дзяржаў. Дзякуючы Любанскаму, на сённяшні дзень у парку расце сібірская піхта, магнолія, горная і крымская хвоя і многія іншыя, даволі рэдкія расліны для Беларусі. Многія дрэвы ў парку маюць вельмі значны ўзрост - ад 150 да 200 гадоў. Гэтыя дрэвы і выглядаюць вельмі велічна, а некаторыя дзівяць сваёй таўшчынёй ствала (да трох абхватаў дарослага чалавека!).

З Лошыцкім паркам звязана адна займальная легенда, якая бударажыць уяўленне і прыцягвае турыстаў. Існуе меркаванне, што на тэрыторыі парку ў поўнач, у перыяд, калі цвітуць абрыкосы, можна ўбачыць вобраз Ядвігі, жонкі Яўстафія Любанскага. У часы іх шлюбу паміж мужам і жонкай быў разлад. У той час хадзілі чуткі, што Ядвіга змяняе свайму мужу і што носіць пад сэрцам чужое дзіця. Раздаўленая і абгавораная, аднойчы маладая жонка спусцілася да берага, даплыла на лодцы да сярэдзіны ракі і ўтапілася. Для мужа гэта быў моцны ўдар. І на месцы, дзе было выяўлена яе цела, пасадзіў ён абрыкосавае дрэва. Менавіта гэты факт і азнаменаваў з'яўленне прывядзення падчас цвіцення абрыкосаў. Нічога злога і благога дух Ядвігі не нясе. Наадварот, лічыцца, што яна дапамагае умілаваным.

Акрамя таго, у Лошыцкім парку расце дуб, які называюць заручальным. Да яго прыязджаюць на працягу доўгіх гадоў прасіць дабрабыту ў сваіх справах, добрага здароўя і, вядома ж, кахання. Кажуць, што ўсе загаданае ля гэтага дуба выконваецца.

Яшчэ адной дзіўнай асаблівасцю парку можна назваць той факт, што менавіта ў гэтым месцы шмат тысяч гадоў таму была мяжа, дзе спыніў свой рух ледавік. Менавіта таму ў паркавай зоне Лошыцы знаходзіцца адразу некалькі разнавіднасцяў глебаў і біялагічных відаў раслін, птушак і насякомых.