Гэта месца лічыцца адным з самых часта наведвальных сярод турыстаў. Знаходзячыся ў непасрэднай блізкасці да Дома Урада, святыня з'яўляецца самым галоўным прытулкам для ўсіх беларускіх каталікоў.

З'яўленне на беларускай зямлі Чырвонага касцёла звязана з існаваннем старажытнага шляхецкага роду Вайніловічаў. Эдвард Вайніловіч, па замове якога і пачалося будаўніцтва храма, выхоўваў дваіх дзяцей і быў важнай палітычнай фігурай. Аднак на долю Эдварда і яго жонкі Алімпіі выпалі жудасныя пазбаўленні - спачатку гіне іх сын Сымон у дванаццацігадовым узросце, а потым, не дажыўшы некалькі дзён да свайго дзевятнаццацілецця, сыходзіць з жыцця любімая дачка Алёна.

Да таго часу Эдвард і яго сям'я атрымалі ў спадчыну ўсё багацце свайго роду, аднак марнаваць грошы было асабліва няма куды і няма на каго. У выніку пасля смерці дзяцей Эдвард разам з жонкай ахвяравалі ўсе свае сродкі на ўзвядзенне храма. Аднак у іх была адно ўмова - касцёл павінен быў быць узведзены па іх плане. Так, праз некаторы час жыхары сталіцы ўбачылі спецыяльна распрацаваны праект архітэктараў, запрошаных адмыслова з Польшчы, Томаша Пайздзерскага і Уладзіслава Марконі.

Будаўніцтва храма працягнулася 4 гады і абышлося Вайніловічам ў 300 тысяч рублёў (зараз гэта прыкладна 12 млн даляраў). Лістападаўскім днём 1910 года ксёндз Вітольд Чачот асвятліў храм, а ўжо ў снежні месяцы гэтага ж года ў касцёле сталі праводзіцца службы. Да моманту адкрыцця храм упрыгожвалі тры масіўных званы: «Эдвард» (названы ў гонар Эдварда Вайніловіча і важыў каля 530 кг), «Сымон» (названы ў гонар памерлага сына Вайніловічаў і важыў каля 310 кг) і «Міхаіл» (названы ў гонар заступніка сталічнага архібіскупства).

Аднак з прыходам савецкай улады касцёл Сымона і Алёны разрабавалі, праўда, гэта не перашкодзіла працягваць набажэнства ў храме яшчэ на працягу дваццаці гадоў. У 1932 годзе «чырвоны» будынак храма аддалі Дзяржаўнаму польскаму тэатру БССР, а праз 5 гадоў касцёл стаў належыць кінастудыі «Савецкая Беларусь». Пазней, у 1975 годзе касцёл аддалі Дому кіно: самая высокая вежа была пераабсталяваная пад музей кінематаграфіі, пры гэтым галоўны пакой падзялілі на два вялікіх памяшкання, умяшчальнасцю да 250 чалавек.

Толькі ў канцы 20 стагоддзя, у 1990 годзе, храм зноў вярнулі каталікам. З 1996 года каля касцёла пачынаюць усталёўваць скульптуры і помнікі. Спачатку ўваход у святыню ўпрыгожыў бюст Святога Міхаіла, які сімвалізуе перамогу нябесных войскаў над прадстаўнікамі цёмных сіл. У 2000 годзе ля будынка касцёла ўсталявалі яшчэ адну кампазіцыю «Звон Нагасакі» - помнік - напамін аб усіх ахвярах ядзерных выбухаў.

Дзесяць гадоў таму ў чырвоным касцёле адбылося перапахаванне рэшткаў заснавальніка храма - знакамітага Эдварда Вайніловіча. Нягледзячы на тое, што за сваю векавую гісторыю храм служыў у якасці мясціны для вернікаў зусім няшмат гадоў, цяпер Касцёл Святога Сымона і Алёны лічыцца адной з галоўных каталіцкіх і рэлігійных славутасцяў Мінска. Сама пабудова лічыцца ўвасабленнем неагатычнага стылю з яркімі дэталямі мадэрна і з'яўляецца візітоўкай сталіцы Беларусі.