Вёска Крошын сама па сабе – даволі невялікая, але мае багатую гісторыю, якой маглі б пазайздросціць і буйныя раённыя цэнтры. Размяшчаецца яна ў Баранавіцкім раёне Брэсцкай вобласці і славіцца ў першую чаргу сваім касцёлам, гісторыя якога не менш цікавая.

Папярэднікі

У першай палове XV стагоддзя, а менавіта ў 1442 годзе, на тэрыторыі вёскі Крошын з'явіўся першы драўляны касцёл, які адразу ж стаў рэлігійным і асветніцкім цэнтрам наваколля. З самага пачатку тут праводзілі службы добра навучаныя і таленавітыя святары, у ліку якіх многія гісторыкі вылучаюць імя Войцэха.

Як і многія драўляныя канструкцыі тых часоў, касцёл прастаяў нядоўга, асабліва ўлічваючы, што ў той час тут тэрыторыя часта пакутавала ад рэгулярных набегаў на вёску ворагаў і заваёўнікаў. Першая версія мясцовага храма была знішчана ў перыяд вайны паміж Рэччу Паспалітай і Расіяй.

Другі касцёл, зноў жа драўляны, быў узведзены ў Крошыне ў 1628 годзе, але таксама згарэў – у 1791 годзе. Зрэшты, да гэтага часу ён набыў яшчэ адну важную функцыю – адукацыйную. За 11 гадоў да яго разбурэння побач з касцёлам была пабудавана парафіяльная школа, дзе ў свой час кіраўнікамі выступалі такія вядомыя ў акрузе асобы і ксяндзы, як Маліноўскі і Гарбацэвіч. А калі стаў ксяндзом былы настаўнік М. Радзівіла, Магнушэўскі, то і ён стаў удзельнічаць у жыцці крошынскай адукацыйнай установы. Праіснавала школа  да 1831 года.

Адразу ж пасля пажару, літаральна ў тым жа годзе, касцёл быў адноўлены практычна ў тым жа выглядзе, прычым на тым жа месцы. І толькі пасля яго знішчэння ў ходзе ваенных дзеянняў Першай сусветнай вайны, было прынята рашэнне заснаваць у Крошыне цагляны каталіцкі храм.

Навейшая гісторыя

Сучасны касцёл Божага цела быў пабудаваны ў 20-30-я гады мінулага стагоддзя. У якасці асноўнага архітэктурнага стылю выступае папулярная ў той час неаготыка, аднак асноўныя рысы заключаны зусім не ў асаблівасцях экстэр'ера.

У сценах касцёла вы можаце бачыць ацалелыя элементы каталіцкіх могілак. А пад скляпеннямі - сапраўдны ўзор самабытнага мясцовага мастацтва, працу рук ураджэнца Крошына Паўлюка Багрыма. Гэта люстра, ці, больш дакладна, жырандоль, выкананая ўручную з выкарыстаннем чыгуну і бронзы. Праца была выканана яшчэ ў 1881 годзе (аб чым сведчыць характэрны надпіс на адным з абручоў), і доўгі час знаходзілася ў дома заказчыка, мастака і калекцыянера Пятра Святаполка-Завадскага. Пасля яго смерці сям'я перадала твор рук мясцовага талента касцёлу.

Чым жа цікавая гэтая люстра? Нягледзячы «цяжкія» матэрыялы, глядзіцца яна даволі лёгка і вытанчана, шмат у чым дзякуючы асабліваму ажурнаму дызайну, а таксама намаляванымі наверсе фігурамі жаваранкаў і кветак. 

Акрамя жырандолі, землякі народнага таленту ўвекавечылі памяць аб ім і на сценах касцёла. Тут вы можаце прачытаць адзіны вядомы верш, які належыць пяру Паўлюка Багрыма і перакладзены на англійскую і польскую мовы з мэтай, каб і замежныя госці змаглі адчуць усю асаблівую атмасферу дадзенага збудавання.