Кобрынская зямля славіцца не толькі тым, што вялікі палкаводзец А. В. Сувораў не аднойчы пабываў тут, але і тым, што ён тут жыў. У Кобрыне ўстаноўлена некалькі бюстаў і помнікаў, што ўвекавечваюць гэты факт, тут жа знаходзіцца і музей, які распавядае аб жыцці гэтага выбітнога чалавека. Яшчэ адной славутасцю, звязанай з Суворавым, з'яўляецца разгалісты дуб, які знаходзіцца ў невялікай вёсцы Дзівін, што ў трыццаці кіламетрах на поўдзень ад Кобрына.

У 1974 годзе Сувораў быў адпраўлены на тэрыторыю Беларусі для падаўлення польскага паўстання, таму войскі пад яго камандаваннем прабіваліся да мяжы з Польшчай, размешчанай у Брэсцкай вобласці. 3 верасня 1794 пад Дзівінам разгарнулася бітва, у якой войскі Суворава счапіліся з паўстанцкай арміяй пад кіраўніцтвам генерала Серакоўскага. Перадавы атрад праціўніка быў разбіты ўшчэнт.

Дарэчы, дастаслаўны рускі палкаводзец быў глыбока веруючым чалавекам. Ён часта прысвячаў сябе малітвам, а, жывучы ў Кобрыне, з'яўляўся сталым парафіянінам Петрапаўлаўскай царквы, якая і дагэтуль стаіць на вуліцы, што носіць імя военачальніка. У царкве на працягу доўгага часу захоўваўся псалтыр, на якім быў надпіс: «Па гэтым псалтыры спяваў і чытаў Сувораў». Менавіта таму, у падзяку за перамогу, ён і здзейсніў малебен у невялікай цэркаўцы Святой Параскевы, якая знаходзіцца непадалёк ад Дзівіна.

4 верасня 1794 г. войскі Суворава далі бой варожым кавалерыі, якая таксама пацярпела поўнае паражэнне. Салдаты ненадоўга спыняюцца, каб аднавіць сілы, затым рухаюцца далей у напрамку да Брэста. Характэрным з'яўляецца той факт, што толькі сіламі палкаводца і была здабытая перамога над войскамі паўстанцаў. Менавіта за перамогу, здабытай у знакавым для кобрынскіх зямель 1794 годзе, Сувораў атрымаў званне фельдмаршала, а таксама сто трыццаць тысяч кобрынскіх сялян у валоданне.

З дубам, названым Сувораўскім, якраз і звязана паданне аб тым, што пасля бітвы войскі Суворава спыніліся адпачыць у прыгожым месцы. А дзе ж яшчэ адпачываюць салдатам, якія стаміліся падчас бітвы? Вядома ж, пад дрэвамі. Вось і размясціўся вялікі палкаводзец у цені магутнага дуба.

Мясцовыя жыхары доўгі час захоўвалі памяць аб гэтай падзеі. Два стагоддзі перадавалася паданне аб Сувораўскім дубе, а таму і не было яно забыта. Толькі ў 1968 годзе было вырашана ўвекавечыць гэты гістарычны факт. Шматвяковаму дрэву быў прысвоены статус прыроднага помніка, які мае агульнарэспубліканскае значэнне. Дуб дзіўны тым, што ён адначасова лічыцца і гістарычнай, і батанічнай каштоўнасцю. Яму больш за чатыраста пяцьдзесят гадоў, ён дзівіць сваёй вышынёй – трыццаць адзін метр і шырынёй дыяметра ствала, якая складае паўтары метры!

Прыродны помнік абнесены агароджай, а побач з ім устаноўлены абеліск з надпісам: «У 1794 годзе падчас паходу з Нямірава да Кобрына пад гэтым дубам адпачываў вялікі рускі палкаводзец Аляксандр Васільевіч Сувораў».