Сядзіба Ваньковічаў у Менску - месца раскошы і гасціннасці

Гісторыя сядзібы ў дэталях

Калі вас запросяць на вяселле ў Мінск, ды яшчэ ў сядзібу Ваньковічаў, не варта разважаць і хвіліны - адразу пагаджайцеся. Гэта шанец трапіць у мінулае, на 200 гадоў таму, са звыклых джунгляў мегаполісу ў свет даўніны і раскошы. Туды, дзе мармур, аксаміт і паркет. Туды, дзе на жырандолях крышталь, а на сценах карціны. Туды, дзе мужчыны элегантныя, а дамы вытанчаныя. Дзе ёсць бальная залы, салон і вялікая сталовая, якая можа і была сталовай у XIX стагоддзі, але зараз выглядае больш раскошнай, за рэстаран. Такім чынам вам забяспечаць не толькі прыемную сустрэчу са сваякамі, але яшчэ і паход у музей, магчымасць заглыбіцца ў выдатныя абставіны гэтага месца і таго, дваранскага, часу. Прытым проста ў цэнтры сучаснага Мінску.

А ўсё пачалося ў канцы XVIII стагоддзя, калі драўляная сядзіба Вялікая Сляпянка ад роду Радзівілаў перайшла да роду Ваньковічаў, менш знакамітага, але таксама значнага. Са зменай гаспадароў стаў змяняцца і дом: замест старога драўлянага з'явіўся новы мураваны. А ў ім французская мэбля, бібліятэка, карціны - усё, што належыць мець загараднаму маёнтку шляхецкай сям'і. Утульнасць унутры дапаўнялася камфортам звонку - 14 гектараў прыбранага парку вакол. Ды яшчэ з сажалкамі. Ды са скульптурамі. Такая прыгажосць, памножаная на ветлівасць гаспадароў, стварыла сядзібе Ваньковічаў рэпутацыю гасціннага дому - амаль сто гадоў ён заставаўся месцам збору і гасцявання мінскай інтэлігенцыі. І гэта нягледзячы на ​​значную аддаленасць ад тагачаснага Мінску.

Да 1839 года ў маёнтку жыў таленавіты сын роду Ваньковічаў - Валенці. Мастак, аўтар партрэтаў многіх сучаснікаў. Самыя вядомыя з іх - Адам Міцкевіч і Аляксандр Пушкін. Як і Ўладзімір Высоцкі, Валенці пражыў усяго 42 гады. Яго нашчадкі заставаліся ў маёнтку да прыходу савецкай улады.

А як жылося сядзібе далей, у разбуральным XX-м стагоддзі? Як і іншым шматлікім помнікам архітэктуры: у 1920-м маёнтак нацыяналізавалі. 60 гадоў савецкая дзяржава пісала яго журботную біяграфію, выкарыстоўваючы дваранскія сцены то пад школу НКУС, то пад сельсавет, то пад парнікова-цяплічны камбінат. І толькі ў 1981 годзе сядзібу Ваньковічаў прызналі помнікам гісторыі і культуры. Пачалася яе найноўшая гісторыя, першыя 30 гадоў якой прайшлі пад знакам безгаспадарнсці і разрухі. Дом паволі гінуў, пакуль не знайшоўся інвестар.

Аднаўленне сядзібы

Дзесяць мільёнаў долараў плюс чатыры гады карпатлівай працы гісторыкаў, архітэктараў, рэстаўратараў, кансультантаў - і ў 2013 годзе маленькая сядзіба Ваньковічаў адкрыла свае дзверы гасцям вялікага Мінску. Нягледзячы на ​​аварыйны стан будынку, праекціроўшчыкі беражліва паставіліся да яго спрадвечнага аблічча. Спатрэбіўся цуд інжынернай думкі, каб упісаць сучасныя тэхнічныя магчымасці ў крохкія гістарычныя сцены: кандыцыянаванне, камунікацыі, магутная вентыляцыя, велічэзная кухня, пахаў якой вы не адчуеце ў залах. А іх тут дзесяць, дзесяць залаў шматфункцыянальнага комплексу прымаюць сёння гасцей.

Хтосьці скажа: не самае высакароднае выкарыстанне будынка з такой гісторыяй. Але тут можна падыскутаваць. Што лепш: гістарычны помнік, у якім ладзяць банкеты, прэзентацыі, канцэрты і фуршэты, або помнік, якога няма? А ўсё ішло менавіта да гэтага.

А наогул, сардэчна запрашаем. І зусім не абавязкова чакаць запрашэнне на вяселле. Проста прыязджайце на вуліцу Філімонава, 24. Вас сустрэне сапраўдны шляхецкі дом - сядзіба Ваньковічаў. Вас ўразяць не толькі кухня, сэрвіс, інтэр'ер. Вам запомніцца гісторыя, якая прысутнічае тут паўсюль у высокай канцэнтрацыі, на ўсіх трох паверхах.

Дарэчы, у старадаўніх сутарэннях маёнтку Ваньковічаў падаюць хвацкае піва.

Чытайце таксама

Роля здраўніц у аздараўленні падчас пандэміі COVID-19

Месца сілы ў Беларусі - Беразінскі біясферны запаведнік

Мемарыяльны комплекс «Курган Славы» ў дэталях: яго гісторыя, легенда і архітэктура

Хатынь - месца для таго, каб памяталі

Траецкае Прадмесце - сэрцы гістарычнага Мінска