Мёры

Мёры - беларуская Венецыя

У маляўнічым кутку ў Віцебскай вобласці размясцілася невялікае мястэчка Мёры, назву якога з фінскай мовы можна перавесці як «возера на нізкай мясцовасці». Пабываўшы тут хоць аднойчы, любому замежнаму госцю запомніцца прыгажосць мясцовых азёр і рэк ...

За 5 стагоддзяў свайго існавання Мёры заўсёды адрозніваліся ад іншых беларускіх гарадоў тым, што тут пераважалі невялікія паселішчы з аднапавярховымі драўлянымі дамамі, накшталт сучасных сядзіб. Мураваныя пабудовы сустракаліся вельмі рэдка, ды і засяроджаныя яны былі пераважна на галоўнае гандлёвай плошчы і на вуліцах паблізу.

Аднак турысты, якія прыязджаюць у Мёры сёння, не змогуць бачыць тыя нешматлікія мураваныя хаты, паколькі практычна ўсе яны былі разбураны падчас Другой Сусветнай вайны.

Трохі гісторыі

Згадку аб Мёрах упершыню можна сустрэць у летапісах за 1514 год. У той час гэта быў не горад, а ўсяго толькі маёнтак Меры, які знаходзіцца на тэрыторыі Вялікага Княства Літоўскага. Праз 50 гадоў сядзібу Мёры перадалі ў валоданне шляхетнага роду па прозвішчы Мірскія. З пачатку 17 стагоддзя ў Мёрах сталі з'яўляцца царкоўныя ўстановы: спачатку ў 1621 годзе праваслаўная царква, праз 21 год - праваслаўны манастыр, а ў 1691 годзе тут быў пабудаваны рымска-каталіцкі храм. Дарэчы, цяпер гэтыя пабудовы амаль не захаваліся, аднак нават руіны здольныя заваражыць сваёй вялічнасцю і манументальнасцю.

Гісторыю Беларусі можна прасачыць і па Мёрах: у 1793 годзе мястэчка ўвайшло ў склад Расійскай Імперыі, а праз амаль два стагоддзі Мёры сталі спачатку часткай Польшчы, а пазней увайшлі ў склад БССР. Цікавы факт - да сярэдзіны 20 стагоддзя тут пражывала 800 жыхароў, прычым 600 з іх былі габрэямі. На жаль, падчас нямецкай акупацыі ўсе мясцовыя габрэі былі прагнаны ў канцлагеры і расстраляныя. Таму каранныя жыхары тут сустракаюцца вельмі рэдка.

На тэрыторыі Міёршчыне ў старажытнасці быў знакаміты на ўсё наваколле ганчарны промысел, які атрымаў назву «Дзісенскага» кераміка. Цяпер захаваліся сталовыя і бытавыя прыборы, выкананыя па тэхналогіі Дзісенскага майстэрства, займаюць ганаровыя месцы ў музеях і прыватных калекцыях жыхароў Мёраў.

Мёры - само ўвасабленне прыроды

Нават тыя турысты, якія знаходзяцца ў Мёрах праездам, не могуць не адзначыць унікальныя прыродныя асаблівасці гэтага горада. Каля Узгорка Славы, недалёка ад возера і побач з лясным масівам часцяком можна сустрэць мясцовых мастакоў, якія шукаюць натхненне ў натуральнай прыгажосці зеляніны і воднай роўнядзі.

Захаваўся з 1907 года касцёл Ушэсця Дзевы Марыі і бліжэйшыя пабудовы ствараюць спецыфічны настрой і ўнікальную атмасферу гэтага месца. Таму яго смела можна назваць гістарычнай разыначкай Мёраў.

З дапамогай захаванай планіроўкі старых вуліц, якія ляглі ў аснову сучаснага цэнтра горада, можна з лёгкасцю ўявіць, як у даўніну тут два разы на год праводзіліся кірмашы і народныя гулянні. Вядома ж, з часам горад зведаў шматлікія змены.

Новыя забудовы, адноўленыя плошчы, архітэктурныя і гістарычныя помнікі паўплывалі на сучаснае аблічча горада, аднак сэрца Мёраў усё роўна дыхае каларытам мясцовых азёр і лясоў.

Сёння для турыстаў адкрыты шматлікія аграсядзібы ў горадзе Мёры, якія прыцягваюць замежных гасцей не толькі прымальнымі цэнамі, але і ўнікальнай атмасферай жывой прыроды. Прыемнага адпачынку!