Жылічы

Жылічы - гэта адносна невялікае паселішча на паўднёвы ўсходзе ад абласнога цэнтра Магілёўскай вобласці, якое адносіцца да Кіраўскага раёна. Аднак кампактныя памеры не перашкодзілі вёсцы стаць даволі важкай «плямай» на карце Беларусі, бо менавіта тут размяшчаецца знакаміты палацава-паркавы ансамбль "Жыліцкі Версаль», які таксама называюць сядзібай Булгакаў «Добасна». Зрэшты, пра ўсё па парадку.

Адсылка да гісторыі

Упершыню паселішча Жылічы згадваецца яшчэ ў XIV стагоддзі, што сведчыць пра яго досыць доўгую гісторыю існавання. Першыя вядомыя ўладальнікі дадзеных зямель - княжая сям'я Трабскіх. Пасля іх, у перыяд XV-XVI стагоддзяў, кіраўніцтва тэрыторыяй перайшло да Хадкевічаў, што займалі даволі высокапастаўленыя пасады навагрудскіх, віцебскіх ваяводаў.

Мае месца ў гісторыі развіцця Жылічаў і прозвішча Сапегаў, якія аблюбавалі гэтае месца ў першай палове XVII стагоддзя. Характэрна, што дадзены род унёс сваю лепту ў развіццё многіх гарадоў і вёсак Беларусі.

Нарэшце, у канцы XVIII стагоддзя на тэрыторыю вёскі прыйшлі Булгакі, якім мы і абавязаны адной з найбольш маштабных славутасцяў рэспублікі. Асаблівай увагі заслугоўвае заснавальнік вышэйзгаданага палацавага комплексу, Ігнат Булгак. Падчас вялікай вайну 1812-ага году ён вылучыўся значнымі поспехамі на ваеннай ніве, дайшоўшы разам з рускімі войскамі да Парыжа. Адтуль ён і прывёз большасць  твораў вядомых мастакоў таго часу, якія пазней размясціліся ў палацы. Акрамя таго, ужо пасля вяртання на радзіму, ён значна ўзмацніў эканамічнае становішча Жылічаў, а свае маёнткі павялічыў да 30-ці тысяч гектараў.

Пасля гэтага рост вёскі ішоў сваёй чаргой, адказваючы патрабаванням сучаснасці. Так, у перыяд росту колькасці калгасаў на тэрыторыі цяперашняй Беларусі пасля Першай Сусветнай вайны, адзін з іх быў сфармаваны і ў Жылічах.

Галоўная славутасць вёскі

Такім чынам, «Жыліцкі Версаль» пачынае сваю гісторыю ў 1825 годзе. І першапачатковай задумай Ігната Булгака было пабудаваць сапраўды раскошны палац, якому не будзе роўных на бліжэйшых тэрыторыях. У нейкай меры, ён гэтага дасягнуў. Нам жа пашанцавала атрымліваць асалоду ад яго практычна першапачатковага выгляду, так як ніякія войны і пажары не закранулі гэта сапраўды вялікі твор архітэктурнага майстэрства.

Сам палац - гэта двух'ярусная падковападобная збудаванне, выкананае ў лепшых традыцыях класіцызму і ўпрыгожанае порцікамі, ляпнымі гірляндамі і разеткамі. Унутраная аздабленне памяшканняў адрознівалася багаццем і раскошай, выкананымі з дарагога дрэва элементамі інтэр'еру, а на сценах у некаторых найбольш парадных пакоях меліся даволі цікавыя ляпныя паліхромныя ўпрыгажэнні. Варта адзначыць, што, будучы сапраўдным знатаком добрай музыкі, Булгак пастараўся забяспечыць найлепшую акустыку па ўсім палацы.

Пазней да асноўнага корпусу былі прыбудаваны дадатковыя жылыя памяшканні (пераважна для прыслугі) і крыло пад прыдворную царкву. Можна зрокава адзначыць некаторыя адрозненні ў архітэктуры найпозніх прыбудоў.

Акрамя палаца, не меншае захапленне выклікае парк плошчай каля 18-ці гектараў, у якім можна сустрэць серабрысты клён, еўрапейскую лістоўніцу, пенсільванскі ясень, а таксама характэрныя рукатворныя вадаёмы. Акрамя таго, у самым палацы маецца і асобнае, даволі буйное памяшканне пад аранжарэю, куды ў халодную пару года з парку перамяшчаліся больш пераборлівыя экзатычныя расліны - кіпарысы, апельсінавыя дрэвы, пальмы.

Сёння кожны жадаючы можа палюбавацца строем і раскошай комплексу - у палацы размясціўся музей.