Лушчыкі

Вёска Лушчыкі адносіцца да Свірскага сельсавета, які з'яўляецца адміністрацыйна-тэрытарыяльнай адзінкай Мядзельскага раёна Мінскай вобласці. Гэтак жа ў склад сельсавета ўваходзяць 32 населеных пункта, размешчаных паблізу ад вёскі.

Гістарычныя звесткі

Паводле пісьмовых крыніц, вёска Лушчыкі ў 1848 годзе адносілася да Свір-Лескоўскага маёнтку Свенцянскага павета Віленскай губерні. Уладальнікам маёнтка быў пан Хржаноўскі. Лушчыкі тады ўяўлялі сабою тры сялянскіх двары з трыма дзясяткамі жыхароў. У 1868 годзе вёска адносілася ўжо да Свірскай воласці Свенцянскага павета, а ў 1940 годзе была ў складзе Куцькоўскага сельсавета. У сярэдзіне XX стагоддзя вёска Лушчыкі стала калгасам «30 гадоў БССР», а ў 1969 годзе ўвайшла ў склад саўгаса «Свір».

У наш час у вёсцы Лушчыкі маецца жывёлагадоўчая ферма і дом-інтэрнат для пацыентаў псіха-неўралагічнага профіля.

Насельніцтва

Па кнізе спаведнікаў, якая вялася прыходам касцёла Свір, можна судзіць пра тое, што ў вёсцы Лушчыкі на той момант пражывала каля дзвюх сотняў чалавек. Апошні запіс у дакуменце быў зроблены ў 1909 годзе. Па дадзеных перапісу насельніцтва на пачатак 1997 года ў вёсцы быў 31 двор і 200 жыхароў. На сённяшні момант колькасць насельніцтва вёскі трохі паменшылася.

Выбітнасці

У вёсцы Лушчыкі размешчана сядзіба сям'і Ахраноўскіх. Фармаванне тэрыторыі сядзібы праходзіла на мяжы XX стагоддзя. Сядзіба раскінулася на ўзгорку з выраўнаванай вяршыняй і займае параўнальна невялікую тэрыторыю памерам у чатыры гектары.

Сядзібная хата захавалася ў ідэальным стане да нашага часу. Цагляны будынак пабудаваны ў стылі мадэрн і складаецца з дзвюх паверхаў. Па контуры складаных аб'ёмаў выкладзены белы руст. У спалучэнні з асноўным фонам, колер якога чырвоны, бо выкладзены з цэглы, белае адценне надае сядзібе дадатковы візуальны аб'ём. Бакавы фасад будынка прадстаўлены двух'яруснай вежай, якая заканчваецца шатром з фігурнымі аконнымі праёмамі ў схіле даху. Фігурныя атыкі і белы руст упрыгожваюць уваходныя парталы. Бакавыя фасады сядзібнай хаты завяршаюць фігурныя шчыты і балконы, упрыгожаныя ажурнай металічнай агароджай. Сандрыкі і франтоны ўпрыгожваюць вокны прастакутнай формы. Жылыя пакоі хаты былі абсталяваны кафлянымі печамі, якія таксама захаваліся і дагэтуль.

Сядзіба планавалася такім чынам, што да портара вялі дзве пад'язныя дарогі. Акрамя таго, пад'язны круг быў авальнай формы і па баках ад яго ішлі дзве алеі. Адна з іх - кляновая - зрушана з восі, іншая - альховая – вядзе ўздоўж паўночна-усходняга боку. Уздоўж другой алеі былі пасаджаны пладовыя дрэвы, якія фармавалі сад, у сярэдзіне якога размяшчаўся невялічкі вадаём. За сядзібнай хатай быў разбіты невялікі ўтульны парк.

З левага боку хаты была прадугледжана лядоўня. На жаль, яе драўляны будынак не захаваўся, бо быў разабрана ў 1980 годзе. З захаваных пабудоў на тэрыторыі сядзібы застаўся г-вобразны цагляны будынак, які, па ўсёй бачнасці, служыў гаспадарам сядзібы дапаможным памяшканнем.