Геаграфічнае становішча

Вёска Какорычы адносіцца да Капыльскага раёна Мінскай вобласці. Разам з сямнаццаццю іншымі вёскамі ўваходзіць у склад Пацейкоўскага сельсавета.

Гістарычныя звесткі

Назва вёскі Какорычы непарыўна звязана з сядзібай Радзівілаў, будаўніцтва якой праходзіла тут у сярэдзіне XIX стагоддзя. Пасля знакамітага роду Радзівілаў сядзібай валодалі прадстаўнікі сям'і Пашкевічаў.

Насельніцтва

У наш час (па дадзеных перапіса на 1 студзеня 2016 года) у вёсцы Какорычы пражывае ўсяго 42 чалавекі, маецца 27 двароў.

Славутасці

Вёска Какорычы справядліва ўключана ў спіс гістарычных месцаў, якія найбольш часта наведваюць турысты падчас вандроўкі па Мінскай вобласці. Архітэктурныя помнікі сярэдзіны XIX стагоддзя, якія можна ўбачыць у дадзеным населеным пункце, уяўляюць вялікую каштоўнасць як культурная спадчына Беларусі.

Сядзіба Радзівілаў-Пашкевічаў захавалася не цалкам. Наведвальнікаў гістарычнага месца, як і ў сярэдзіне XIX стагоддзя, сустракаюць вароты, якія ўяўляюць сабою два белыя двухмятровыя пілоны. У пісьмовых крыніцах уязныя вароты завуцца прыгожым беларускім словам "брама".

Да нашых дзён захаваліся таксама гаспадарчыя пабудовы сядзібы. Адна з іх служыла стайняй, у другой утрымоўвалі буйных рагатых жывёл. Агульнымі рысамі для гэтых пабудоў з'яўляецца высокі падмурак, на якім выкладзены валуны. Дах у будынкаў шыферны, шчыты зроблены з дрэва. Пасля таго, як сядзіба перастала належаць апошнім уладальнікам, старыя гаспадарчыя пабудовы былі перароблены: у іх з'явіліся вокны і дзверы, побач з імі былі ўзведзены сучасныя будынкі.

З пабудоў таксама захавалася так званая "лядоўня", якая ўяўляе сабою склеп. Яе сцены выкладзены з валуноў у спалучэнні з цагляным мурам.

Сядзібная хата складалася з двух паверхаў. Драўляны будынак меў два порціка паабапал фасадаў. Да нашых дзён захаваўся толькі падмурак хаты, размешчаны ў глыбіні двара сядзібы. Поруч з хатай быў траўнік і невялікі вадаём з гліняным дном і астраўкамі, які ў наш час значна абмялеў.

Адмысловую ўвагу гісторыкаў прыцягвае парк, які раскінуўся вакол сядзібы Пашкевічаў. Векавыя таполі і грабы былі сведкамі вялікай колькасці гістарычных падзей, якія выпалі на лёс беларускага шляхецкага роду.

Не меней цікавая гісторыя Георгіеўскай царквы, драўляны будынак якой у другой палове XIX стагоддзя ўжо функцыянаваў поруч з вясковымі могілкамі. У 1930 годзе будынак быў ахоплены пажарам і згарэў дашчэнту. Падпал здзейсніў мясцовы жыхар, вядомы сярод аднавяскоўцаў сваімі атэістычнымі поглядамі і прыхільнасцю да алкаголю. Калі жыхары вёскі прыйшлі прыбраць папялішча, яны знайшлі дзве вялікія царкоўныя свечкі, воск якіх зліўся разам і нагадваў знявечаны жаночы твар. Царква так і не была адноўлена, вернікі сталі наведваць Капыльскую, Слуцкую і Цімкавіцкую цэрквы. Неўзабаве дачка п'яніцы, які падпаліў царкву, захварэла. Яе нос і вусны былі пакрыты язвамі, і ў выніку твар дзяўчыны стаў нагадваць знойдзены ў попеле царквы кавалак воску.

На месцы згарэлай царквы ў наш час усталяваны драўляны крыж, на якім намалявана Багародзіца, а побач з ім жыхары вёскі паставілі стары крыж, які быў выкаваны яшчэ ў пачатку XX стагоддзя з палос металу таўшчынёй у сантыметр. Гэты крыж некалі вянчаў Георгіеўскую царкву.