Корма

Па ўсёй тэрыторыі Беларусі сустракаюцца населеныя пункты, якія носяць назву Корма. Слова "корма", якая дае імя гэтым мястэчкам і вёскам, зусім не звязана з будаваннем караблёў і суднаходствам. На Гомельшчыне гэтае слова мае значэнне "рачная затока".

Вёска Корма, пра якую зараз пойдзе гаворка, славіцца тым, што на яе тэрыторыі знаходзяцца два культавых збудавання, якія маюць гістарычную і архітэктурную каштоўнасць. Гэта Свята-Іаанаўскі манастыр і Свята-Пакроўская царква.

Гістарычныя звесткі

Упершыню вёска Корма згадваецца ў гістарычных хроніках у XVI стагоддзі, тады яна была часткай Рэчыцкага павета і адносілася да Мінскага ваяводства. У той час Корма з'яўлялася ўласнасцю вялікага князя, а вось ужо з сярэдзіны наступнага стагоддзя стала падуладнай тэрыторыяй роду Чартарыйскіх. Першы падзел Рэчы Паспалітай аддаў уладу над вёсачкай Расійскай імперыі. З 1775 года Кармой валодаў знакаміты фельдмаршал П.А. Румянцаў-Задунайскі, затым кіраванне кармянскімі землямі ажыццяўляў шырокавядомы род Паскевічаў. Ужо тады вёска выдзялялася даволі развітай інфраструктурай: у другой палове XIX стагоддзя тут з'явілася народная вучэльня, у 1886 была пабудавана збожжанарыхтоўчая крама, а ўжо ў 1897 годзе Карма магла пахваліцца наяўнасцю фельчарскага пункта, аптэкі, пяці ветракоў, дзвюх крупадзёрак, дзвюх гамарняў і дзвюх вытворчасцяў цэглы. Два гады запар Карма гарэла: у 1908 і 1909 гадах.

Двойчы за час вялікіх войн дваццатага стагоддзя тэрыторыя вёскі была акупавана: у 1918 годзе ў Карме загінула восем партызан, а ў 1943 - у баях за вёску склалі галовы дзесяць салдат. Усяго падчас Другой сусветнай вайны загінула калі 360 выхадцаў Кармы, і гэта сумная лічба ўшанавана скульптурнай кампазіцыяй, якую ўсталявалі ў 1975 годзе ў цэнтры вёскі.

У пасляваенны час тут размяшчаўся калгас пад назвай "Абарона".

Што паглядзець падчас вандроўкі

Як ужо было згадана, галоўнымі выбітнасцямі Кармы з'яўляюцца царква і манастыр. У абодвух помнікаў складаны і цяжкі лёс.

Афіцыйная дата ўзвядзення Свята-Пакроўскай царквы - 1907 год, аднак сама гісторыя храма пачалася значна раней. Калісьці ў далёкім 1760 годзе на гэтым месцы была драўляная царква Пакрова Святой Багародзіцы. Аднак, як і практычна любы будынак з дрэва, яна паступова струхлела, таму на яе месцы было вырашана ўзвесці новы храм. Царква спраўна працавала на працягу дзевятнаццаці гадоў, і, як і шматлікія іншыя хрысціянскія храмы, была зачынена і пераабсталявана пад збожжасховішча з прыходам савецкай улады. Падчас Вялікай Айчыннай вайны выкарыстоўвалася ўжо ў якасці шпіталя для савецкіх салдатаў. У пасляваенныя гады купала з царквы былі зняты па загадзе савецкай улады, аднак набажэнствы ў ёй не спыняліся. У 1991 годзе ў царкву на захоўванне былі перададзены мошчы святога Іаана Кармянскага, і акрамя гэтай рэліквіі, тут знаходзяцца цудатворныя абразы.

Свята-Іаанаўскі манастыр пабудаваны нядаўна, усяго паўтары дзясяткі гадоў таму, у 2000 годзе, аднак пачатак яго будаўніцтву быў пакладзены даўно. Яго з'яўленню паспрыяла блажэнная Ефрасіння, жанчына, якая прыходзіла пешшу з суседняй вёскі і прасіла міласціну на будаўніцтва манастыра. Над ёй пасмейваліся, таму што ў савецкія часы не магло быць і гаворкі пра ўзвядзенне храмаў і манастыроў. І ўсё ж, прайшло не так шмат часу, і цяпер у манастыры ўжо служыць дзесяць манашак. Дзякуючы ім, кожны чалавек, які вандруе турыстычным маршрутам "Малое залатое кальцо Гомельшчыны", можа нацешыцца відам манастыра і цэрквы сваімі вачамі.

Карта месцазнаходжаньня


Вярнуцца да спісу